در روزهای گذشته خبر تلخ قتل یک خانم خبرنگار توسط همسرش به دنبال مشاجرات و اختلافات قبلی، در رسانه‌ها و فضای مجازی برجسته شد.

در میان واکنش‌های مرتبط با این حادثه ناگوار، تیتر و تصویر دیروز روزنامه اصلاح‌طلب و وابسته به حزب کارگزاران جلب توجه می‌کرد. روزنامه سازندگی با به تصویر کشیدن تصویر بزرگ خانم مقتول با به‌کارگیری رنگ‌های سیاه و خون چکانی بر تصویر و با تیتر «زنان فریاد نمی‌زنند!» به بهانه این قتل به موضوع سرانجام نرسیدن «لایحه حمایت از زنان و کودکان در برابر خشونت» در مجلس طی سال‌های گذشته پرداخته است.

گذشته از اینکه به چه دلایلی این لایحه در سال‌های گذشته به سرانجام نرسیده است و در کنار اشکالات و نظر منتقدان به برخی موارد احتمالاً آسیب رسان به خانواده و گاه منطبق با نسخه‌ها و سندهای غربی در لوایح مختلف مطرح شده در سال‌های گذشته و با تأکید بر اینکه اصل پیگیری درست و تهیه قانون مناسب و بازدارنده درخصوص پیشگیری از خشونت علیه زنان چندین بار مورد تأکید رهبر انقلاب هم بوده است، یادآوری این نکته ضروری است که برخی از همین طیف رسانه‌ها و چهره‌های اصلاح‌طلب که امروز این چنین تیتر و تصویر اصلی رسانه خود را به قتل اخیر و سوگواری برای قتل یک زن به دست همسرش اختصاص داده‌اند، سابقه‌ای مغایر با ادعای امروز خود در کارنامه دارند. هنوز مدت زیادی از قتل «میترا استاد» به دست همسرش (شهردار اصلاح‌طلب و اسبق تهران) نمی‌گذرد و مروری به مواضع و اظهارنظر همین مدعیان حقوق زنان که امروز دم از مقابله با خشونت علیه زنان می‌زنند، نشان می‌دهد آنجا که پای قاتلی هم حزبی در میان بود قتل هولناک زنی جوان به دست همسرش با تهمت‌هایی زشت همچون ‌پرستو یا مهدورالدم بودن مقتول و تلاش برای دفاع از قاتل یا حداقل‌گریختن او از مجازات سرلوحه کار آنها بود. همین روزنامه سازندگی که دیروز، چنینی تیتر و تصویر سیاه و خونباری را منتشر کرده بود فردای قتل «میترا استاد» به تصویری عاشقانه، رنگی و دونفره و خندان از نجفی و همسر مقتولش و تیتر «تراژدی استاد» بسنده کرده بود و آنجا نه خبری از سیاهی و خون بود نه سنگ لایحه دفاع از زنان در برابر خشونت به سینه زدن!