سرویس ورزشی-

در دوران و جهانی که مدیریت‌های علمی و فرمول‌های منسجم و هماهنگ به میدان آمده و در تحقق اهداف‌، دشواری‌ها و مشکلات عدیده وجود دارد، ورزش ما همچنان به شکل ملوک‌الطوایفی و به شیوه «خان خانی» اداره می‌شود!

این اصلا سخنی اغراق‌آمیز نیست، در برخی از فدراسیون‌ها طرف با هر بند و بست و زیر و رو کشیدنی‌، رای مجمع را به دست آورده و صندلی ریاست را تصاحب کرده و ‌آنجا را به منزله ارث خانوادگی می‌کند و هر کاری که دلش بخواهد انجام می‌دهد، هر کسی را- ولو کوچک‌ترین اهلیتی نداشته باشد- در مناصب حساس قرار می‌دهد‌، هرکسی را- ولو بهترین تخصص و مهارت را داشته باشد- کنار می‌زند و... 

خلاصه هر بلایی که دلش می‌خواهد سر آن رشته ورزشی درمی‌آورد (چنان‌که درآورده و بعضی از رشته‌های ما را که در دو دهه گذشته جزو قدرت‌های درجه اول آسیا بودند و سهمیه المپیک می‌گرفتند‌، به سرنوشتی سیاه دچار کرده‌اند تا آنجا که در منطقه غرب آسیا هم «‌کمیت‌شان لنگ است» !) و... با این همه دوقورت و نیم‌شان هم باقی است و کسی از مسئولان ارشد ورزش هم به خود اجازه نمی‌دهد از آنها درباره کاروبار و روشی که در پیش گرفته و بلایی که بر سر فلان رشته و یا حوزه کاری آورده‌اند‌، سؤال کند و بگوید که بالای چشم‌تان ابروست!

وقتی اصل نظارت معنا و مفهومی نداشته باشد و هرکسی یک گوشه ورزش را به نفع مصادره کند، آن وقت اصل دیگری مثل « پاسخگویی» هم محلی از اعراب نخواهد داشت. آن وقت در برابر سؤالی که امروز برای همه مطرح است‌، یک نفر از خیل مسئولان ریز و درشت ورزش- که مواهب این مسئولیت‌ها را خیلی دوست دارند- خود را موظف نمی‌داند پاسخ دهد که: داستان ورزشگاه‌های ناآماده در آستانه شروع لیگ و رقابت‌های آسیایی چیست؟ مسبب این وضعیت کیست؟