امام علی(ع) در پی جنازه‌ای می‌رفت و شنید که مردی می‌خندد. حضرت فرمود: گویی مرگ بر غیر ما نوشته شده و حق جز بر ما واجب گردید،‌و گویا این مردگان مسافرانی هستند که به زودی باز می‌گردند، در حالی که بدن‌هایشان را به گورها می‌سپاریم، و میراث‌شان را می‌خوریم. گویا ما پس از مرگ آنان جاودانه‌ایم! آیا چنین است (در اثر غفلت از مرگ( که اندرز هر پند دهنده‌ای از زن و مرد را فراموش می‌کنیم و خود را نشانه تیرهای بلا و آفات قرار داده‌ایم؟

نهج‌البلاغه- حکمت 122