قرآن می‌فرماید: « هر کسي که در اين دنيا کورباشد در آخرت هم کور است و گمراه‌تر.» 

(اسرا/ 72) 

البته معلوم است که مقصود اين نيست که هر کسي دراين دنيا چشم ظاهري او کور باشد، در آخرت هم کور است.... نه‌، بلکه هر کسي که دراين دنيا چشم باطنش از ديدن حقائق و آنچه که بايد به او ايمان داشته باشد (از ديدن خداي خودش، از ديدن آيات خداي خودش) کور باشد، درآن دنيا هم کور محشر مي شود و امکان ندارد غير از اينها فرض کنيم.

 يک کسي دراين دنيا ايمان ندارد اگر تمام خوبي‌هاي عالم را انجام داده باشد، اگر تمام تلاش‌هاي خوبي را که يک انسان انجام مي دهد انجام داده باشد، اگرتمام امر به معروف‌ها را در اصطلاح قرآن انجام داده باشد، اگرتمام نهي از منکرها را اجرا کرده باشد، اگر مثل زاهدترين زاهدها در دنيا زندگي کرده باشد، اگر عمر خودش را وقف خلق خدا کرده باشد، اما خدا را نشناسد و معاد و عالم هستي را نشناسد، کوراست و بدون ترديد در آن دنيا هم کور است.... 

در قيامت بنده اي که کور محشور مي شود، اعتراض مي کند خدايا چرا من را کور محشر کردي؟ 

من که در دنيا چشم داشتم، چرا اينجا کورم، خطاب مي رسد آن چشم که در دنيا داشتي که به درد اينجا نمی‌خورد، اينجا چشم ديگري لازم است و آن چشم معنوي و باطني که در دنيا داشتي کور کردي، اينجا هم کور هستي.....

شهید مطهری‌،انسان کامل،

صص 140 و141