چرا که صنعت برق، صادرات، پتروشیمی، امنیت، آسایش، صنایع عمده کشور نظیر فولاد، سیمان و... همگی وابسته به گاز هستند. حتی تزریق گاز به میادین نفتی و تداوم تولید نفت خام نیز وابسته گاز است. تقریبا بیش از ۸۰ درصد نیروگاه‌های برق حرارتی ما از سوخت گاز استفاده می‌کنند. پس گاز برای ما فوق‌العاده مهم است.

در کشور یک‌سری میادین گازی مستقل تحت عنوان مخازن گازی مستقل هستند که مقداری از گاز کشور را تولید می‌کنند. همچنین یک مقداری گاز همراه با نفت که اصطلاحا به آن گاز محلول در نفت خام می‌گویند بالا می‌آید و از نفت خام جدا و تصفیه شده و سپس مقداری از آن به شبکه تزریق می‌شود. با این حال ۷۰‌درصد تولید گاز در کل کشور وابسته به یک مخزن است  این مخزن، پارس جنوبی است. به همین دلیل نیز، این قرارداد اهمیت دارد.

کاهش تولید در همین یک مخزن که بزرگ‌ترین میدان گازی کشور و شاید کل دنیا باشد، وابسته به تداوم تولید است. چرا که ما یک‌سری مصرف‌کننده تعریف کرده‌ایم و نیاز ما به گاز نیز مشخص است. منتها در این بین موضوع ناترازی تعریف می‌شود. یعنی رشد مصرف‌مان از رشد تولیدمان به خصوص در ۱۵ سال اخیر پیشی گرفته است. پارس جنوبی، ۲۴ فاز دارد که به تدریج از آن‌ها گاز تولید کرده‌ایم تا به یک نقطه پیک تولید می‌رسیم. 

پتروپارس، مپنا، قرارگاه، اویک، چهار شرکت طرف قرارداد هستند. شما همین که از کاهش جلوگیری کنید، یعنی یک‌پنجم را بکنید یک‌دوم، بُرد کرده‌اید. مابه‌التفاوت یک‌پنجم تا یک‌دوم، افزایش می‌شود. یعنی اگر شما به‌طور طبیعی همین روند را جلو روید، در ۲۰ سال آینده به یک‌پنجم می‌رسید ولی اگر این پروژه را اجرا کنید، در صورتی که کار را خیلی سریع انجام دهید به نصف کاهش پیدا می‌کند. عدد و رقمش در روز ۲۰۰ میلیون متر مکعب می‌شود. یعنی مابه‌التفاوت یک‌پنجم و یک‌دوم، ۲۰۰ میلیون متر مکعب می‌شود که میزان بسیار بالایی است و اگر شما بخواهید این رقم را از میدان‌های جدید تولید کنید، باید چند ده میلیارد سرمایه اولیه و زمان صرف 

کنید.