اینجا خستگی و دلزدگی و ملال خصوصاً از یکنواختی است و انسان حالت گم کرده‌ای را دارد که در پس گمشده خویش است و به هر چیزی که می‌رسد می‌پندارد آن را یافته است، و به او دل خوش می‌کند، اما پس از چندی احساس می‌کند که او نیست، خسته و دلزده می‌گردد و به دنبال چیز دیگر می‌رود. این است که در دنیا انسان همیشه طالب چیزی است که ندارد و دلزده از چیزی است که دارد، اما در جهان آخرت به حکم آنکه به آنچه در اعماق فطرت و شعور شخصی خود دلبستگی داشته و گمشده واقعی او بوده است یعنی حیات جاوید در جوار «رب‌العالمین» رسیده است به هیچ وجه خستگی و ملال و دلزدگی برایش پیدا نمی‌شود... این است که اهل بهشت با آنکه الی‌الابد در بهشت به سر می‌برند هرگز دلزده و سیر نمی‌گردند.(1)

____________

1- رستاخیز، شهید مرتضی مطهری(ره)، بینش مطهر، ص 35