آذرماه سال 1359 سرکلاس درس از علامه جعفری پرسیدم: ما می‌خواهیم آدم شویم. برای انسان شدن چه باید بکنیم؟

خودم را آماده کرده ‌بودم بگویند: خانم! شما باید یک چلّه ذکر بگیرید، نماز امام زمان‌(عج) و نماز شبتان ترک نشود، 40 روز هم روزه بگیرید، از دعای کمیل پنج‌شنبه و دعای ندبه جمعه هم غافل نشوید و... اما علامه نگاه عمیقی به من کردند و گفتند: سیر و حرکت باید تدریجی باشد. باید آرام‌آرام مراتب را طی کنید تا به رشد برسید. در درون شما، چشمه‌ای است. شما باید گل‌ولای را کنار بزنید تا آب این چشمه درونتان جوشان شود. اما مراقب باشید درونتان را نخراشید!

وقتی پرسیدیم: خب، چه کنیم چشمه درونمان جوشان شود؟ اصلاً برای ما نسخه‌ای نپیچیدند. فقط گفتند: بچه‌ها! جسم شما، مرکَب شماست، مَرکَب روح شماست. این جسم باید تا آخرین لحظه حیات با شما همراه باشد. پس، از کارهای ساده شروع کنید؛ برای کسی بد نخواهید، دروغ نگویید، حق کسی را ضایع نکنید و... با همین کارهای ساده، گل‌ولای درونتان از بین رفته و آن چشمه از درونتان می‌جوشد... راستش را بخواهید، همه آنچه برای خودمان بافته ‌بودیم، با حرف‌های استاد خراب شد. اما از آن روز، تا می‌خواستیم چیزی تعریف کنیم که درباره یک فرد غایب بود، یاد سفارش استاد می‌افتادیم و حرفمان را می‌خوردیم. به همین ترتیب، تلاش کردیم روی خودمان و گفتار و رفتارمان کنترل داشته‌ باشیم.

* دکتر زهره محمدعلی، شاگرد علامه جعفری خبرگزاری فارس،۱۳۹8/5/29