حیات همانند اصل هستی به دو قسم محدود و نامحدود تقسیم می‌شود: حیات محدود مقابل دارد که موت است، و مخلوق خداوند و صفت فعل اوست: الذی خلق الموت و الحیاه (ملک- 2) و حیات نامحدود همان وصف ذاتی خداوند است که عین ذات اوست. وقتی حیات وصف ذاتی و نامحدود خداوند شد. همانند ذات مطلق و بی‌نهایت است و پایان نمی‌پذیرد تا نوبت برسد به «موت» یا «نوم» یا «سنه» و چیزی که مخالف حیات است. حیات و مرگی که مقابل هم‌اند و خواب و بیداری که مقابل یکدیگرند فعل خدا هستند و فعل خدا مقهور ذات اوست و مقهور هرگز بر قاهر حاکم نخواهد شد. پس حیات خدا نامتناهی و عین ذات اوست.(1)

____________

1- تنسیم، آیت‌الله جوادی آملی، ج 12، ص 111