نژادپرستی در کانادا یک بحران جدی حقوق بشری است؛ این بحران آسیب‌پذیرترین افراد از جمله معلولان، مهاجران، زندانیان،... را به شکل ویژه‌ای هدف قرار می‌دهد.
به گزارش خبرگزاری میزان، نژادپرستی در زندان‌های کانادا موضوعی است که در دهه‌های اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته، اما تاکنون اقدامی برای حل‌و‌فصل این بحران بعضا مرگبار انجام نشده است. دادگاه فدرال کانادا بررسی و رسیدگی به یک شکایت دسته جمعی علیه سیستم زندان‌های کانادا را با محوریت رنج زندانیان سیاه‌پوست از نژادپرستی در این مراکز تایید کرد. دادگاه مذکور اعلام کرد که دعوی سهل‌انگاری سیستماتیک منجر به سوءاستفاده از زندانیان سیاه‌پوست و همچنین نقض منشور حقوق زندانیان در برخورد با آن‌ها، می‌تواند به شکل دعوی دسته‌جمعی ادامه یابد. شکایت اولیه که در سال گذشته از سوی یک شهروند کانادایی اریتره‌ای تبار ثبت شد، اکنون می‌تواند مبنای شکایت دسته‌جمعی همه زندانیان سیاه‌پوست که از سال ۱۹۸۵ در مرکز خدمات اصلاحی کانادا زندانی بودند، قرار بگیرد، زیرا آن‌ها همگی ادعا‌هایی درباره آزار جسمی، عاطفی یا روانی داشتند. زندانی مذکور می‌گوید که در مدت حبس مورد آزار نژادی از سوی کارکنان و دیگر زندانیان قرار گرفت؛ او تاکید کرد که کارکنان زندان با او رفتاری متفاوت از زندانیان سفیدپوست داشتند و حتی درخواست وی برای رسیدگی به سرش در پی جراحت و آسیب جدی نادیده گرفته شد. به گفته این زندانی، هیچ برنامه‌ای برای رفع مشکل نژادپرستی علیه زندانیان سیاه‌پوست در زندان‌های کانادا وجود ندارد.
این زندانی تصریح کرد که حتی پس از آزادی از زندانی نیز در جریان دریافت خدمات برای زندانیان آسیب‌پذیر نیز هدف نژادپرستی قرار گرفت و مجموع این حوادث سبب شد تا وی دچار افسردگی و حملات پنیک شود.
ناظر زندان‌های کانادا می‌گوید که از اجرای اقدام‌های اصلاحی یا توجه دولت به موضوع‌های مربوط به زندان‌ها بسیار ناامید است. یک استاد جرم‌شناسی دانشگاه تورنتو کانادا که به‌صورت خاص موضوع نژادپرستی در سیستم عدالت کیفری این کشور را مطالعه می‌کند، می‌گوید: روش‌ها، رویه‌ها، ابزارها، سیاست‌ها و دیگر اعمال در زندان‌های کانادا به‌طور سیستماتیک زندانیان سیاه‌پوست را هدف قرار می‌دهد. وی با اشاره به گزارش‌های متعددی از اداره بازپرسی زندان‌ها، تاکید کرد که زندانیان مرد سیاه‌پوست در مقایسه با زندانیان مرد سفیدپوست، بیشتر در معرض استفاده از زور قرار می‌گیرند، کمتر در حداقل امنیت قرار می‌گیرند، بیشتر در سلول انفرادی حبس می‌شوند، امتیازات بالقوه کمتری برای ادغام مجدد دریافت می‌کنند و به‌طور نامتناسبی از مرخصی موقت و آزادی مشروط محروم می‌شوند.