امام علی(ع) از رسول اکرم(ص) نقل می‌کند که فرمود: من از دو طایفه نسبت به امت خودم اطمینان دارم که از ناحیه آنها به امت من گزندی نمی‌رسد، و نسبت به یک طایفه دیگر نگرانم، و هرچه بر سر امت من بیاید از ناحیه این طایفه است. آن دو طایفه که من از ناحیه آنها مطمئنم یکی طبقه مؤمن خالص است، و دیگری طایفه کافر خالص. اما مؤمن خالص بدیهی است که همان ایمان وی کافی است که او را مانع شود از اینکه قدم بدی بر ضرر امت مسلمان بردارد. و اما کافر محض که هم باطنش کافر است و هم ظاهرش، از ناحیه او هم نگرانی نیست، زیرا هر وقت کفر صریح با ایمان صریح و باطل آشکار با حق آشکار روبه‌رو شود، از ایمان شکست می‌خورد، و اما آن طایفه‌ای که من از ناحیه آنها نگرانم مردم منافق و دورو و دوزبان می‌باشند که در گفتار و در ظاهر مؤمن می‌باشند، و در باطن خود کفر را مستور کرده‌اند، در ظاهر مانند گوسفند سلیم و در قفا همچو گرگ آدم‌خوار می‌باشند.(1)

____________

1- نهج‌البلاغه، نامه 27