مراد از صدق فضیلتی است راسخ در نفس آدمی که اقتضای توافق ظاهر و باطن و تطابق سرّ و علانیه او کند. اقوالش موافق نیات باشد و افعال مطابق احوال، آنچنان که نماید باشد و لازم نبود که آنچنان که باشد نماید. پس هرگاه که نفسی به کمال و صدق متخلق گردد، چنانکه ظاهر و باطن او با یکدیگر متساوی شوند، اسم صدیقی بر او افتد و فروع اخلاق حسنه از وی منشعب گردد و اصول صفات ذمیمه از او منتزع گردد و صدق حدیث در او پدید آید و کذب و افترا و بهتان برخیزد و انصاف روی نماید. (1)

____________

1- مقامات معنوی، محسن بینا، ج 2، ص 57