سال‌هاست باغ‌های زیتون و مزارع حیفا بهار و تابستان را تجربه می‌کنند. هرچند در اسارت و حاصلشان به یغما می‌رود؛ اما هنوز نفس می‌کشند و شاخه‌های زیتون در باد حوادث می‌رقصند. هرچه بر تنه‌های تنومند زیتون تبر زدند و زخمی‌اش کردند. اما جوانه زد و دوباره رویید، تنومند شد و نفس‌های ‌امید دمید و موج برخواست، موج برخاست و از دامنه مدیترانه به سوی غاصبان آب و خاک نشانه رفت و فریاد آزادی و ‌ایستادگی در مقابل دژخیم صهیونیست بلند شد و طوفان به پا کرد. کودک و بزرگ، پیر و جوان فریاد زدند: «القدس لنا.... القدس لنا...»

زیتون‌ها و لیمو‌های تازه رسته را سر بریدند و تبر زدند؛ اما کودکان، در سایه شاخه‌های شکسته و نهال‌های زخمی روییدند، پسر‌ها قامت کشیدند و در اوج ظلم صهیونیست‌ها رشید شدند و تفنگ به دست گرفتند و دختر‌ها مادر شدند و در دامنشان جنگاور تربیت کردند تا فریاد بزنند؛ القدس و لنا و لا لصهیون...

پسر‌ها مرد شدند و دختر‌ها مادر و کودکان‌شان در دل سیاهی‌ها جهاد آموختند و رسم آزادگی. اما دشمن تا بن و دندان مسلح و حامیانش، بازی‌های کودکانه را تاب نیاوردند و از حسادت بالا و پایین پریدنِ شادمانه آن‌ها، میان باغ‌های زیتون و لیمو، کینه به دل گرفتند و شادی را با بمب‌های فسفری و مخرب از آنان گرفتند. همان‌گونه که سالیان سال سرزمین‌شان را گرفته بودند و آزادی را به اسارت در آورده بودند.

پسر بچه است که باید میان کوچه‌ها و مزارع بدود اما، دویدن را گرفتند و خانه‌اش را ویران و باغ‌ها را آتش زدند. دختر بچه است دیگر؛ باید ناز کند و کسی باشد که نازش را بخرد. اما دختر‌ها و پسر‌های فلسطینی، در دِل سیاهی‌ها و زشتی‌های جنگ و بمباران دشمن، هنوز نفس می‌کشند. پسر‌ها مشق مبارزه و جهاد می‌کنند و دختر‌ها میان اردوگاه نشسته و مو‌هایشان را‌ شانه می‌زنند تا زیبا باشند و مادر آینده، تمرین استقامت می‌کنند و با رفتارشان به سربازان غاصب صهیونیست می‌فهمانند؛ فلسطین زنده است و زندگی در غزه جریان دارد. 

چون ‌امید هست، عشق هست، روح آزادی زنده است و لابه‌لای ویرانه‌های ناشی از بمباران نفس می‌کشد. تا دوباره حیات جوانه زند و غزه چون درخت تنومندی ریشه بدواند، نفس بکشد و کودکان شادی‌های‌شان را با سربلندی و افتخار با یکدیگر قسمت کنند و فریاد بزنند:

قریبا... سنصلی القدس، قریبا سنصلی القدس، آن شاء الله..... 

چون خداوند فرموده است: الَّذِینَ صَبَرُوا وَ عَلَى رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ (عنکبوت، ۵۹)