وقتی نظارت فراموش یا کمرنگ می‌شود (نکته ورزشی)
سرویس ورزشی-
یحیی گل‌محمدی، سرمربی تیم پرسپولیس در مصاحبه قبل از بازی با حریف تاجیکستانی خود در رقابت‌های باشگاهی آسیا در کنار بحث‌های فنی و شرایط تیم خود و کیفیت تیم تاجیک، به نکته‌ای اشاره کرد که کاملا با مباحثی که در چند وقت اخیر مطرح کرده‌ایم که محور آن رهابودگی ورزش و فقدان اصل نظارت و بازرسی و کنترل در آن است- مربوط می‌شود. در واقع حرف‌های آقا یحیی شاهد تازه‌ای بود برای اثبات حرف ما که از غیب رسید.
گل‌محمدی می‌گوید: «متاسفانه یک تیم رسانه‌ای وجود دارد که علیه تیم ما سمپاشی می‌کند و می‌خواهد فضای پرسپولیس را مسموم کند. همه ما می‌دانیم اینها کی هستند و...» و در آخر تهدید می‌کند که «اینها اگر دست از تخریب علیه پرسپولیس نکشند، در کنفرانس‌های مطبوعاتی این چنینی، همه را به اسم افشا خواهم کرد.»
البته حرف‌های سرمربی تیم پرسپولیس خیلی صریح و روشن است و نیازی به توضیح و تفسیر ندارد. یک باند رسانه‌ای مخرب وجود دارد که به جای انجام وظیفه رسانه‌ای به دنبال کار و منفعت خودش بوده و احتمالا در قبال آن اجیر شده که تیم پرسپولیس را که یکی از نمایندگان فوتبال کشورمان در آسیا و صدرنشین فعلی لیگ است، تخریب و دچار حاشیه‌های ویرانگر کرده و مشکلات دیگری را بار این تیم کند. انگیزه این باند رسانه‌ای سمپاشی یا باج‌خواهی مستقیم از پرسپولیس و دست‌اندرکارانش است و یا از طرف کسی و جایی در قبال دریافت دستمزد و جایزه، برای این کار اجیر شده است...
حرف ما به این بهانه همان است که پیش از این نیز بارها اشاره کرده‌ایم، وقتی در ورزش اصلی به نام نظارت و کنترل فراموش یا کمرنگ شود، آن وقت باندهای اخلالگر و باجگیر به خود جرات و جسارت می‌دهند که برای تامین منافع نامشروع خود، بی‌ترس و واهمه بساط ارعاب و تهدید و تطمیع راه بیندازند.
سال‌هاست دلسوزان ورزش می‌گویند- و ما هم می‌نویسیم- که شر این جریانات ناپاک و تخریبگر را از سر ورزش کوتاه کنید و بر کاروبار رسانه‌ها از هر نوع و شکلش نظارت داشته باشید تا از امکاناتی مثل رسانه در خدمت مصلحت ورزش، منافع ملی و انتظارات مردمی استفاده شود نه اینکه قلم و میکروفون رسانه‌ها به قمه و قداره‌ای تبدیل شود و به جای کمک به حل مسائل ورزش با سمپاشی‌ها و برنامه‌ها و نوشته‌های مغرضانه، اختلاف و تفرقه بیندازند، نفرت پراکنی کنند، ورزش را خراب نمایند و...
اما متاسفانه این حرف و هشدارها هم مثل خیلی از هشدارهای دلسوزانه و تذکرات کارشناسانه و برادرانه از سوی آنهائی که باید و انتظار می‌رود، چندان شنیده یا توجه نمی‌شود و در نتیجه حال و روز ورزش می‌شود «این» که حالا هست...!