ورزش را راحت بگذارید! (نکته ورزشی)
سرویس ورزشی-
بازی‌های آسیایی هانگژو که نوزدهمین دوره این المپیک‌گونه آسیایی است به روزهای آخر خود نزدیک شده و یکشنبه به پایان می‌رسد. با گذشت بیش از ده روز از این بازی‌ها، چین با برتری مقتدرانه و بلامنازع نسبت به نزدیک‌ترین رقبا- که نزدیک‌ترین همسایگان جغرافیایی و اقلیمی آن هم به حساب می‌آیند، یعنی ژاپن و کره جنوبی- در صدر جدول یکه‌تازی می‌کند و تقریبا تردیدی وجود ندارد که این وضع و روند تا پایان مسابقات بدون تغییر، پابرجا خواهد بود و حریفانی مثل ژاپن و کره باید مانند گذشته برای تثبیت و رسیدن به مقام دوم با یکدیگر رقابت کنند.
همه می‌دانیم که چین در بازی‌های المپیک هم تقریبا این برتری را نسبت به تمام کشورهای جهان دارد. کاروان ایران هم تا دیروز جمعه در رده یازدهم جدول قرار دارد، یعنی تقریبا در همان جایگاه و رتبه‌ای که روزهای آغازین داشت.
انتظار می‌رود که در روزهای باقیمانده و خاصه با رقابت‌های کشتی آزاد و درخشش کشتی‌گیران کشورمان مقام ایران در جدول مدال‌ها بهتر شده و نام کشور عزیزمان در رده‌های بالاتر دیده شود.
رده و مقام نهایی ورزش ما در جدول هانگژو هر چه باشد، ما و مدیران و مسئولان ورزش ایران را از انجام مسئولیت‌ها و اقداماتی که باید انجام بدهند، فارغ و راحت نمی‌کند. چنان‌که همیشه در همین صفحه نوشتیم، لازم و بلکه واجب است که مسئولان و دست‌اندرکاران ورزش و فدراسیون‌های کشورمان از کنار این بازی‌ها به راحتی و سرسری عبور نکنند، بلکه هم طی برگزاری رقابت‌ها و هم در پایان، به بررسی و ارزیابی این مسابقات و اتفاقات و پیام‌ها و عبرت‌های آن بپردازند و مهم‌تر از آن، به محاسبه عملکرد و فرآیند و خروجی مدیریتی ورزش بنشینند.
رده و مقام ما در بازی‌های آسیایی هرچه باشد، نباید موجب شود که فراموش کنیم پتانسیل ورزش ایران و توان بالقوه آن خیلی بالاتر از آنی است که به فعلیت رسیده و عینیت یافته است. لذا برای اینکه این توان نهفته آشکار و شکوفا شود و برای اینکه بتوان تار و بندهایی را پاره کرد که به شکل و شیوه‌های گوناگون و از سوی مراکز مداخله‌گر و عناصر مزاحم و جاه‌طلب- که در «نشناختن ورزش» و چم وخم‌ها و قوانین و مقررات و ضوابط و استانداردهای آن با هم فصل مشترک دارند – به وجود آمده، باید در این ورزش دست به تغییرات اساسی و تحولات انقلاب‌گونه زد.
باید مدیریت کلان ورزش ما چنان‌که بارها از سوی بالاترین مقام دولتی(یعنی رئیس‌جمهور) اعلام شده، تحول‌خواه و اصلاح‌گر باشد. مقام آسیایی کشورمان هرچه باشد نباید ما را از واقعیت‌ها غافل کند. ورزش ما با صدرنشینان آسیا فاصله‌ای بسیار زیاد دارد و با نگاهی خوشبینانه از نظر ورزشی، جزو کشورهای درجه دوم قاره کهن و بزرگ به حساب می‌آید.
بنا بر گواه بسیاری از کارشناسان- چه خارجی و چه داخلی- علت این جایگاه و موقعیت درجه دوم، ذاتی و طبیعی نیست. ورزش ایران بی‌اغراق «می‌تواند» جزو کشورهای درجه اول ورزش آسیا و بلکه دنیا به حساب بیاید، به شرط آنکه مدیریت آن بخواهد و اراده و البته اختیار و قدرت اجرای برنامه‌ها را داشته باشد و از داشته‌های غنی مادی و سرمایه‌های انسانی استفاده کند. بنابراین اگر ورزش ایران در جایگاه شایسته و بایسته قرار ندارد، قبل از آنکه دلیل خارجی یا کمبود و فقر داخلی داشته باشد، حتما و حتما به این علت بوده که آن اراده و شاید هم این «اختیار» و «اقتدار» مدیریتی تاکنون وجود نداشته و دست‌ها و جریاناتی هستند که مغرضانه و هدفدار و یا ناشیانه و از سر ناآگاهی و جاه‌طلبی، دست و پای مدیران ورزش را بسته و به لطائف‌الحیل و با پنهان شدن پشت بعضی از افراد و ارگان‌های ذی‌نفوذ یا به بازی گرفتن ارزش‌ها و شعارهای ملی و فرهنگی برای تامین منافع شخصی و تحقق اهداف سوداگرانه خود، در کاروبار ورزش دخالت می‌کنند و دست و پای مدیران ما را می‌بندند.
توان بالقوه و ظرفیت غنی و پنهان ورزش ایران علاوه‌بر سخن و نظرات کارشناسان، تجلی عینی و خارجی هم دارد و همواره و در همین بازی‌های آسیایی به کرات و در رشته‌های مختلف خود را به رخ می‌کشد. درخشش ورزشکاران ایرانی(دختر و پسر) در رشته‌هایی که کسی -حتی مسئولان- به آن توجه زیادی ندارد(مثل پینگ‌پنگ، دوچرخه‌سواری، دوومیدانی، کوراش و...) در عمل، حرف کارشناسان و کاربلدها را اثبات و تاکید می‌کند که اگر حال و روز مدیریت ورزش بهتر از این شود و اگر عناصر و افراد مخل و مزاحم کنار بروند، این ورزش حتما می‌تواند بلندتر و بالاتر از این به پرواز درآید.
سخن آخر اینکه، اولا هیچ تردیدی وجود ندارد که ورزش ایران به یک تحول اساسی و همه‌جانبه نیاز دارد. ثانیا مدیران ورزش- و در راس همه، وزیر محترم ورزش- باید با عزم و اراده آهنین فراتر از روزمرگی‌ها و اقدامات تشریفاتی و صوری و نمایشی به دنبال شروع این اصلاحات و تحولات باشند و بالاخره، دولت و رئیس دولتی که از لزوم تحول همه‌جانبه سخن می‌راند و درهر فرصتی بر آن تاکید می‌ورزد و تهدید می‌کند که مدیری که تحول‌خواه نباشد در این کابینه جایی ندارد، باید از وزیر تحول‌خواه با تمام قوا حمایت کنند. بزرگ‌ترین حمایت هم حتما این است که هر فرد حقیقی و حقوقی و هر مرکز و سازمانی را که با غرض و بی‌غرض و آگاهانه یا ناآگاهانه مانع از اقدامات اصلاحی و سد راه پیشرفت ورزش می‌شود، عقب بزند و سر جای خود بنشاند...