بين هيچ کدام از نيروهاي گردان فرق نمي‌گذاشت. به همه يکسان احترام مي‌گذاشت حتي در تقسيم امکانات اين يکسان‌نگري را رعايت مي‌کرد. هيچ‌گاه به نيروهاي تحت امرش جسارت نمي‌کرد، بهترين امکانات را براي آنها تهيه مي‌کرد... وقتي در منطقه دارخوين قرار شد گردان مکاني را براي استراحت پيدا کند، به چند ساختمان خشتي گلي رسيدند که تقريباً مخروبه بودند. شايد بچه‌ها مي‌ترسيدند درون آنها استراحت کنند. اما دقيقاً در کنار آنها مدرسه‌اي نسبتاً بزرگ قرار داشت که از آن ساختمان‌هاي خشتي مخروبه بهتر بود. همه منتظر بودند تا حاج احمد (شهید حاج احمد امینی فرمانده گردان 410 خاتم‌الانبیاء، لشکر ثارالله) نيروها را درون اين دو مکان تقسيم کند. آن روز همه ديدند که او با خنده‌اي که به لب داشت مدرسه را براي اسکان بسيجي‌ها اختصاص داد و اتاق‌هاي گلي را براي کادر و فرماندهي گردان در نظر گرفت. حاج قاسم (سردار سلیمانی) او را علمدار لشکر خطاب می‌کرد.  

راوي: مرتضي حاج باقري، همرزم شهيد