سرویس ورزشی-
نوزدهمین دوره بازی‌های آسیایی در کشور چین و شهر ‌هانگژو در جریان است. چند روزی است که نگاه علاقه‌مندان و دوستداران ورزش در قاره کهن- و از جمله در کشور عزیز ما- به این بازی‌ها دوخته شده که در آن موجودیت ورزش آسیا به نمایش درمی‌آید. اصولا یکی از کارکردهای چنین میادینی- المپیکی یا آسیایی- این است که در آن واقعیت ورزش یک کشور خیلی آشکار و علنی به نمایش گذاشته می‌شود. بنابراین یکی از کارهای اصلی مسئولین و همچنین رسانه‌ها و کارشناسان ورزش هر کشور این است که با نگاه دقیق به این‌گونه بازی‌ها اولا جایگاه خود را در ورزش دنیا پیدا کنند و فراتر از شعارها و حرف‌های مصاحبه‌ای و... فاصله و دوری و نزدیکی خود را نسبت به کشورهای پیشرو و قله‌نشین ارزیابی کنند و ثانیا اقدامات و برنامه‌های اجراشده را طی چهار سال گذشته- از بازی‌های دوره قبل تا بازی‌های فعلی و جاری- بسنجند و ببینند در این مدت برای پیشرفت و ارتقای جایگاه ورزش چه کرده‌اند و برای آینده چه باید بکنند.
درواقع در مرحله اول‌، خود را نسبت به دیگران ارزیابی کرده و در مرحله بعد‌، خود امروزی‌شان را با خود چهار سال پیش مقایسه کنند که آیا وضع ورزش کشورشان از قبل بهتر شده یا فرقی نکرده و یا درجا زده و عقب رفته است. این کاری است لازم- و بلکه واجب- که باید مسئولان ورزش و رسانه‌ها و کارشناسان به‌ویژه آنها که در میدان هستند و از نزدیک بازی‌ها را تماشا می‌کنند، به آن همت گمارند تا سفر و حضورشان معنی‌دار و توأم با انجام وظیفه باشد و توریستی قلمداد نشود.
همچنین این کار اگر به درستی و با دقت لازم انجام شود، می‌تواند علاوه‌بر نمایاندن عملکرد مسئولان ورزش و موثر بودن اقدامات آنها‌، میزان کارآمدی برنامه‌هایی که احیانا طراحی و اجرا کرده‌اند را به بهترین و روشن‌ترین وجه معلوم کند.
خوشبختانه بازی‌های آسیایی با شروع کار وزیر جدید ورزش همزمان شده و این فرصت بسیار مناسب و باارزشی است که ایشان برنامه‌های خود را با توجه به نمایش کلی کاروان ورزشی ایران در این مسابقات‌، طراحی و تنظیم کرده و به اجرا بگذارد. تا اینجای کار تقریبا نتایج و مدال‌های به دست آمده، مطابق با روال و روندی است که در اکثر دوره‌های گذشته نیز اتفاق می‌افتاد‌، البته با این تفاوت که بعضی از نتایج و مدال‌ها معنی‌دار و امیدوارکننده بود. مثل مدال برنزی که بر سینه پینگ‌پنگ‌بازان ایرانی نشست و حکایت از این داشت که در این رشته و فدراسیون مربوطه دارد کار اصولی انجام می‌شود و بی‌هیاهو و شعارهای بی‌عمل‌، در مسیر رو به جلو حرکت می‌کنند، یا نتایجی که دختران قایقران و دوچرخه‌سوار به دست آوردند و سکوهایی که تسخیر کردند. اینها نتایج درخشان و امیدوارکننده‌ای است، چنان‌که مدال طلای والیبالیست‌ها و پیش از آن‌، کسب نایب‌قهرمانی دنیا در آوردگاه جهانی صربستان. این نتایج و مدال‌ها و سکوها- که امیدواریم در روزهای باقیمانده بر تعداد و مرغوبیت آنها افزوده شود- اصلا نباید موجب برداشت غلط یا سوءاستفاده یا عوام‌فریبی و... شود.
این نتایج و پیروزی‌ها البته باعث خوشحالی هر ایرانی وطن‌دوستی است اما نباید به غرور و انحراف و رجزخوانی و... بینجامد بلکه باید بیش از هر چیز موجب عبرت و تنبه و امیدواری ما- خاصه مسئولان ورزش- شود. این نتایج که به بعضی از آنها از جمله پینگ‌پنگ اشاره کردیم باید ما را از استعدادهای فراوان و ظرفیت‌های پنهان ورزش آگاه کند و موجب شود تا کار و وظایف خودمان را درباره ورزش و مسئولیتی که در قبال آن داریم به یاد ‌آوریم.
آنچنان‌که به سهم خود بارها نوشته‌ایم با توجه به توان بالقوه و ظرفیت‌های قوی و نهفته- که هفته گذشته پینگ‌پنگ بخشی از آن را آشکار کرد و نیز والیبال در سال‌های قبل- جایگاه ورزش ما باید خیلی بیش و بالاتر از اینها باشد. ما معتقدیم فعلا در «کف» توانایی‌ها قرار داریم و در صورت برنامه‌ریزی و تدبیر و به‌کار بستن اصولی مثل عقلانیت و شایسته‌سالاری و تخصص و در یک کلام‌، مدیریت دلسوزانه خیلی زود می‌توانیم جایگاه‌های بالاتر را فتح کنیم. والیبال مثال بسیار خوب و دلیل محکمی برای اثبات این نظر است والیبال ما 29 سال پیش در بازی‌های آسیایی هیروشیما جزو تیم‌های درجه دوم بود و باید با گذشتن از سد تیم‌هایی مثل مغولستان و قزاقستان و پاکستان و... تازه به جمع قدرت‌های درجه اول یعنی ژاپن و کره‌جنوبی و چین راه پیدا می‌کرد ولی حالا اگر نگوییم برترین تیم آسیا‌، حتما یکی از دو سه قطب اول قاره کهن و ده قدرت برتر والیبال جهان به حساب می‌آید و اولین مدال طلای بازی‌های آسیایی‌ هانگژو را برای ورزش ایران به دست آورد.
این صعود خیره‌کننده و جهش تحسین‌برانگیز وقتی صورت گرفت که والیبال به درستی مدیریت شد و مدیری متعهد و دلسوز و کاربلد به نام مرحوم حاج آقای یزدانی‌خرم، سرمایه‌های خدادادی و قدرت نهفته این رشته را آشکار و راه را برای ارتقای جایگاه قاره‌ای و جهانی آن باز کرد. این تجربه می‌تواند در رشته‌های دیگر و کلیت ورزش ایران تکرار شود.