الفتی؛ نمونه‌ای از استعدادهای ناب ورزش ایران
حمید ترابپور خبرنگار اعزامی به بازی‌های آسیایی هانگژو
بازی‌های آسیایی در جریان است و ورزشکاران کشورمان در رشته‌های مختلف با رقبای خود مصاف می‌کنند. در این میان وقتی به جدول رده‌بندی کشورها نگاهی می‌اندازیم، فاصله کشورهایی را می‌بینیم که مدال‌ها را درو کرده و برای روزهای منتهی به اختتامیه نیز دورخیزشان را شاهد هستیم.
نکته مهم در دل این موفقیت‌های آنها، مدال‌آوری‌هایشان در رشته‌های پایه و البته پرمدال است. شاید برای ورزش ایران مدال‌آوری در سطح بازی‌های آسیایی رؤیایی دور باشد اما همان کشورها در این حوزه، محصول سال‌ها برنامه‌ریزی خود را برداشت می‌کنند و یا در ژیمناستیک که مهدی الفتی جوان شایسته کشورمان کاری کرد کارستان و اولین مدال تاریخ این رشته را بر گردن آویخت، رقبای آسیایی‌مان به‌ویژه کشورهای جنوب‌شرق آسیا دستگاه ضرب مدال برای خود ساخته‌اند. مدال مهدی الفتی را از زوایای مختلف می‌توان ارزیابی کرد اما حقیقتا این شگفتی بیشتر از نبوغ یک جوان ایرانی ریشه گرفته است.
در این شرایط مثل تمام ادوار بازی‌های آسیایی و المپیک چشم امیدمان به کشتی‌گیران است تا وارد هانگژو شوند و با مدال‌های خود وضعیت‌مان را در جدول سروسامان دهند. رشته‌هایی چون وزنه‌برداری، کبدی، کاراته، جوجیتسو و... نیز قابلیت مدال‌آوری دارند و روی مدال‌های آنها نیز حساب کرده‌ایم اما اینها نیز در صورت موفقیت نشانه‌هایی برای پیشرفت ورزش ما نیستند و تا زمانی که در رشته‌های پرمدال مثل دوومیدانی، شنا، تیراندازی و... سرمایه‌گذاری نکنیم و محصول آن را به چشم نبینیم نمی‌توانیم ورزش را روی ریل پیشرفت مشاهده کنیم.
در جریان بازی‌های آسیایی هانگژو ووشوکاران کشورمان نیز مدال‌هایی باارزش کسب کردند اما می‌دانیم که این رشته المپیکی نیست و دورنمای ما برای آن در سطح همین مسابقات آسیایی و ایضا جهانی خلاصه می‌شود.
با تمام این تفاسیر اما دو مدال کاروان ایران تا امروز فارغ از رنگ‌شان باارزش به نظر می‌رسد؛ اولی مدال برنز فرانک پرتوآذر در دوچرخه‌سواری کوهستان که برای اولین‌بار در تاریخ کشورمان رخ داد و دومی نقره مهدی الفتی در ژیمناستیک هنری که آن‌هم برای اولین‌بار در تاریخ ایران اتفاق افتاد.
موفقیت در پس سرمایه‌گذاری
طی روزهای گذشته که با عنوان گروه رسانه‌ای ایران در هانگژو حاضر بوده‌ایم به اغلب ورزشگاه‌های بازی‌های آسیایی رفته‌ایم؛ از سالن برگزاری مسابقات ژیمناستیک تا استادیوم محل برگزاری بازی‌های تیم فوتبال امید و... نکته مشترک در تمامی مشاهدات ما امکانات آن ورزشگاه‌ها و قرار داشتن زمین‌های تمرینی در مجاورت آنهاست که البته به این ورزشگاه‌های زیبا باید زمین‌ها و سالن‌های تمرینی دهکده ورزشکاران را نیز اضافه کنید و سپس این را در نظر بگیرید که این تنها موجودی یک شهر یعنی هانگژو است و تعداد چنین مکان‌هایی در کل کشور چین قابل شمارش نیست.
جدا از این، زیر پوست شهر ورزش جریان دارد. در طبقات زیرین و بخش‌های مجاور ایستگاه‌های متروی هانگژو مکان‌های ورزشی نظیر استخر، سالن ورزش‌های رزمی و... تعبیه شده و کودکان کم‌سن و سال در حالی‌که پدر و مادرهایشان از شیشه‌های کنار سالن صفر تا صد تمرینات را مشاهده می‌کنند، به آموزش مشغول هستند.
این مشاهدات و بسیاری دیگر را که در کنار هم قرار می‌دهیم پرواضح می‌شود که چرا کشور چین امروز با این تعداد مدال طلا و نقره و برنز در صدرجدول مسابقات جاخوش کرده و ما همچنان منتظر کشتی‌گیران و... هستیم تا بروند و بار همه ورزش را به دوش بکشند.
اشک‌هایش...
مدال تاریخی مهدی الفتی در بازی‌های هانگژو وقتی ارزشی دوچندان پیدا می‌کند که می‌دانیم این شگفتانه و تک‌مدال نقره دور از انتظار، به موازات مدال‌هایی از این دست مثل مدال برنز فرانک پرتوآذر در دوچرخه کوهستان و... مؤید وجود استعدادهای ناب در رشته‌های کمتر موردتوجه است.
در محوطه بیرونی استادیوم هانگ‌لانگ دقایقی در کنار محمد خیرخواه سرمربی تیم ملی ژیمناستیک بودیم و وقتی به‌دنبال رمز و راز چشم‌های خیس و شبنمی او در حاشیه مسابقه امروز رفتیم، فی‌الفور دست‌هایش را به سمت آسمان برد و با بغض گفت: «خواست خدا بود. شرایط ماه‌های اخیر و وضعیت فدراسیون روی کارمان اثر گذاشته بود. گریه امروز من ریشه در سختی‌هایی داشت که برای رسیدن به این موفقیت کشیدیم و من کمترین نقش را در مدالی تاریخی داشتم که بر تارک ورزش این کشور حک شد.»
درباره ادعای بزرگ او مبنی بر شانس مدال‌آوری ایران در المپیک پرسیدیم که با اشاره به پتانسیل بالای ژیمناست‌های ایرانی پاسخ داد: «ذره‌ای به ادعای امروز خودم شک ندارم اما امیدوارم این مدال ارزشمند عاملی شود برای نگاه ویژه‌تر به رشته ما.»
سؤالات زیادی از این مربی داشتیم، اما وقت حضور او و پسر نقره‌ای‌اش در مراسم اهدای مدال رسیده بود، دست الفتی را گرفت و خرامان‌خرامان مسیر سکوها را پیش گرفتند. لحظه‌ای به سمت ما برگشت؛ هنوز چشمانش پر از اشک بود: «این بهترین مسیری است که در زندگی‌ام طی می‌کنم. همه با هم کاری کنیم که این مدال دروازه موفقیت‌های بزرگ‌تر ژیمناستیک ایران باشد.»