«عرفی‌سازی نظام سیاسی کشور؛ خوابی بدون تعبیر» عنوان طلیعه این شماره کیهان فرهنگی است که مدیرمسئول با اشاره به موضوع عرفی‌سازی نظام سیاسی کشور گفته است: عرفی‌سازی نظام سیاسی جمهوری اسلامی ایران و عادی سازی انقلاب اسلامی به عنوان یک راهبرد اساسی، در کنار راهبردهای دیگر، البته خواب غیرقابل تعبیری است که دشمنان ملک و ملت سال‌های متمادی برای انقلاب اسلامی دیده و از تمام نیروهای خود به‌صورت هماهنگ در داخل و خارج برای تحقق آن تلاش کرده‌اند. در برخی مقاطع، عناصر غربگرا و تجدیدنظرطلب در درون ساختارهای نظام وارد شدند و مناصب کلیدی را تصرف، و تحقق اهداف و آرمان‌های سکولار در ایران را دنبال کردند. حتی برای تغییر قواعد و ساختارهای نظام و تحمیل اندیشه‌های عرفی بر شریعت اسلام تلاش بسیاری شد. ضدیت با روحانیت، ضدیت با نهادهای انقلابی، مخالفت با شکل‌گیری مجلس خبرگان قانون اساسی، توطئه طراحی انحلال مجلس خبرگان تدوین قانون اساسی، غیرانسانی خواندن لایحه قصاص توسط منافقین و جبهه ملی و اعلام راه‌پیمایی علیه آن، تجمع تعدادی از زنان بی‌حجاب در اسفند 1357، ناممکن و نامطلوب و نامفید اعلام کردن احکام اسلام توسط یک ملی‌گرا (که با پاسخ مستدل و قاطع شهید بهشتی مواجه شد)، پیاده کردن نسخه‌های استعماری مانند سند 2030 و اف‌ای‌تی‌اف، همه و همه در همین چارچوب قابل ارزیابی‌اند.

دکتر اصلانی در بخش دیگری افزوده است: سکولاریسم حاکم بر کشور با پیروزی انقلاب اسلامی و حاکمیت دین بر عرصه سیاست و حکومت، ضربه‌ای جدی خورد، مقدرات از دست سکولارها خارج شد. به‌طور معناداری، تنها حدود 2 میلیون نفر نیروهای اجتماعی مرتبط با نظام طاغوت که به واسطه سبک زندگی و علایق غربی برای خود جایی در ایران نمی‌دیدند به آمریکا گریختند و در جامعه غربی ادغام شدند. نظام‌سازی دینی در سایه حکومت اسلامی، آغاز شد. چون فجایعی مانند قتل‌عام مسجد گوهرشاد به ملت ثابت کرده بود که اگر حکومت، اسلامی نباشد، در تعارض احکام الهی با امیال حاکمان سکولار، ارزش‌ها و احکام اسلامی به مسلخ برده و قربانی می‌شوند؛ لذا نهادهای اصلی برآمده از انقلاب همچون مجلس شورای اسلامی، مجلس خبرگان رهبری، شورای عالی انقلاب فرهنگی، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، کمیته امداد امام خمینی(ره) مبتنی بر احکام و قوانین شرع شکل گرفتند.

«عفاف و حجاب، نماد عقلانیت» عنوان گفت‌وگو با دکتر فروغ نیلچی‌زاده است، وی با اشاره به لایحه عفاف و حجاب گفته است: درخصوص لایحه عفاف و حجاب، باید بگوییم که مملو از کج‌فهمی نسبت به دین، اسلام و انقلاب است. شما وقتی قانون الهی را به یک رفتار شهروندی تقلیل می‌دهید در واقع در حال اجرای سند منحوس و ضداسلامی 2030 هستید، این لایحه با وضع کنونی بیشتر مشوق بی‌حجابی اجباری است تا صیانت از عفاف و حجاب!

وی در بخش دیگر این گفت‌گو افزوده است: اتفاقا مسئله اصلی ما «حجاب» نیست، بلکه «عفاف» است. ما از حجاب دفاع می‌کنیم تا عفاف را پابرجا نگه داریم. آن کسانی که امروز دارند علیه حجاب قدم برمی‌دارند، اتفاقا مشکل‌شان حجاب نیست، بلکه عفاف است.

«سیم‌خاردار مانع سیل نیست؛ لایحه عفاف ر اپس بگیرید!» عنوان یادداشت حسین شریعتمداری به لایحه عفاف و حجاب است. وی در بخشی از آن آورده است: اگر لایحه «عفاف و حجاب» آن‌گونه که هست به تصویب برسد، نقش آن در پیشگیری از بی‌حجابی شبیه آن است که بخواهید با کشیدن سیم‌خاردار از آسیب سیل جلوگیری کنیم! از این روی با جرأت می‌توان گفت تنها راه عاقلانه و کارساز برای پیشگیری از پدیده عفت‌سوز کشف حجاب و نجات فریب‌خوردگان از چنبره فریب دشمنان، پس گرفتن لایحه موسوم به «حمایت از عفاف و حجاب» است.

«معارضه با حجاب و عفاف از کدام ستاد، فرماندهی می‌شود؟» عنوان نقد محمد ایمانی به لایحه عفاف و حجاب است. وی در بخشی آورده است: ترویج سازمان‌یافته بی‌حجابی و بی‌عفتی را باید درست فهمید و متناسب این فهم، با شبکه واسط آن در داخل کشور با شدت عمل برخورد کرد. این ماجرا صرفا نفی حکم ضروری اسلام نیست، بلکه «جنایت علیه بشریت» است. اگر صدف حجاب بشکند، گوهر عفاف نیز شکسته یا ربوده خواهد شد. شاید کسانی مدعی باشند که مراد از حجاب اختیاری، فقط نداشتن روسری است. اما وقتی در ضرورت و الزام حجاب تشکیک شد، متعاقبا نمی‌توان هیچ حدی درباره نداشتن حجاب متصور شد. این، گام اول مسیری است که در غرب به قهقهرای اخلاقی، روابط بی‌بندوبار، استثمار زنان، همجنس‌بازی و آمیزش با حیوانات، ارتکاب انواع جنایت، انهدام خانواده، بحران حرام‌زادگی و... انجامیده و در حال نابودی تمدن لیبرال است.

«حجاب، امر به معروف و بی‌اعتنایی مدنی» عنوان بعدی به قلم جعفر بلوری است: تعطیلی امر به معروف و نهی از منکر یعنی همان «بی‌اعتنایی مدنی در مسائل مهم و جدی» و تبعات فاجعه‌بار آن نیز به شکل انواع و اقسام معضلات اجتماعی، بی‌بندوباری و فروپاشی کانون‌های خانواده خود را به نمایش خواهد گذاشت (که بعضا نیز گذاشته است).

«مولفه‌های قانون مطلوب عفاف و حجاب» عنوان مقاله بعدی توسط رضا بکشلو به نگارش درآمده است: یکی از مهم‌ترین وظایف حکومت دینی، تسهیل اجرای احکام دینی است. امر به معروف و نهی از منکر به عنوان دو مورد از مهم‌ترین مصادیق فروع دین، نباید مورد غفلت قانون‌گذار قرار گیرند. روشن است که این فریضه دینی، اختصاص به مسئله حجاب و چه بسا به همین دلیل است که قانون مستقلی تحت عنوان حمایت از آمران به معروف و ناهیان از منکر در نظام حقوقی ایران وجود دارد، لکن قانون جدید حوزه عفاف و حجاب نمی‌تواند بی‌توجه به این واجب فراموش شده درصدد حل مسئله باشد.

«منطق انقلاب اسلامی در مواجهه با حجاب چگونه است؟» مطلب بعدی به قلم دکتر مهدی جمشیدی این‌گونه نوشته است: جامعه‌پردازی اسلامی در قالب ترکیبی از «الزام سیاستی» و «انتخاب ایمانی»، صورت‌بندی شده است. مقصود از الزام سیاست این است که دولت اسلامی نسبت به فرهنگ احساس مسئولیت می‌کند و نمی‌تواند و نباید درباره «شکستن خطوط قرمز ارزشی در عرصه عمومی»، بی‌طرف و نظاره‌گر باشد، بلکه باید قاطعانه و عاقلانه، ارزش‌های دینی را به مثابه «هنجارهای رسمی» بر جامعه حاکم گرداند.

همچنین در این شماره می‌خوانیم: «اولویت «تبلیغ» در دوره کنونی» از رهنمودهای امام خامنه‌ای، گفتاری از استاد سید علی‌اکبر پرورش، «کرامت زنان؛ آنچه باید تحقق یابد از منظر رهبر معظم انقلاب» نوشته سیده فاطمه نعمتی، «تکلیف حجاب نشان شایستگی و به حساب آمدن» به قلم دکتر عابدین مومنی، «دوربین اسلحه ما نیست» از عفت عرب‌زاده، «12هزار طلاق نیتجه پروژه کشف حجاب رضاخان» به قلم حجت‌الاسلام والمسلمین ابوالحسنی، «اظهارات عوام‌فریبانه علیه الزام حکم قرآنی حجاب» از محمد ایمانی، «اثبات نظریه مردم‌سالاری دینی» نوشته دکتر سیدمحمدمهدی غمامی، «امام خمینی(ره) و پایه‌گذاری تاریخ‌نگاری مردم‌پایه» نوشته محمدعلی افضلی، «نقد جریان تحریف امام خمینی(ره) از احمد هاشمی و...