وقتی اسیران اهل بیت(ع) را وارد شام کردند، مردی در برابر امام سجاد(ع) ایستاد و گفت: سپاس خدایی را که شما را کشت و نابود کرد و مردمان را از شرتان آسوده ساخت و امیرالمؤمنین (یزید) را بر شما پیروز گردانید! امام سجاد(ع) سپس از او پرسید: آیا قرآن خوانده‌ای؟ مرد گفت: آری. آیا این آیه را در قرآن خوانده‌ای که قل لا اسئلکم علیه اجرا الا الموده فی‌القربی» (بگو بر رسالت خود مزدی از شما نمی‌خواهم مگر دوستی با نزدیکان) (شوری- 22) آن مرد گفت: بله خوانده‌ام. حضرت فرمود: آیا این آیه را نیز خوانده‌ای که: «و آت ذاالقربی حقه» و حق خویشاوندان را بده! (اسری- 26) آن مرد جواب داد: آری حضرت فرمود: و آیا این آیه را خوانده‌ای که: انما یریدالله لیذهب عنکم الرجس اهل‌البیت و یطهرکم تطهیرا» بی‌شک خدای متعال می‌خواهد که پلیدی را از شما خاندان اهل‌بیت ببرد و شما را پاک سازد. (احزاب- 33) آن مرد جواب مثبت داد. آن‌گاه امام فرمودند: ای شیخ این آیه‌ها در حق ما نازل شده است ما ذوی‌القربی هستیم و ما هستیم که پاکیزه از هرگونه بدی هستیم و مائیم اهل بیت(ع). آن مرد که دانست بد قضاوت کرده و آنان خارجی نمی‌باشند بلکه فرزندان رسالت هستند از آنچه گفته بود پشیمان شد و گفت: خدایا من از بغضی که از این خاندان داشتم توبه می‌کنم و به درگاه تو باز می‌گردم. من از دشمنان محمد و ال محمد بیزاری می‌جویم.(1)
____________
1- زندگانی علی‌ابن الحسین، سیدجعفر شهیدی، ص 66