امام حسین(ع) در وصیتش به برادرش محمدابن حنفیه فرمود: به درستی که من از روی ناسپاسی و زیاده‌خواهی و برای فساد و ستمگری، قیام نکردم، بلکه برای تحقق رستگاری و صلاح امت جدم پیامبر(ص) قیام نمودم. می‌خواهم امر به معروف و نهی از منکر نمایم و به سیره جدم محمد(ص) و پدرم علی‌ابن ابی‌طالب(ع) رفتار کنم... آنکه مرا به حقانیت می‌پذیرد (بداند که) خداوند، سرچشمه حق است (و پاداش او را خواهد داد) و اگر کسی در این دعوت، دست رد بر سینه من زند، شکیبایی می‌ورزم تا خداوند، میان من و این گروه، بر پایه حقیقت داوری کند و به حقیقت حکم دهد، که او بهترین داوری‌کنندگان است...»(1)

ـــــــــــــــــــــــ

1- مقتل الحسین، خوارزمی، ج 1، ص 188