روزنامۀ «تایمز» انگلیس نوشت: در جمهوری فرانسه که برابری را شعار و رسالت خود می‌داند، تفاوت‌های استوار بر خاستگاه قومی و رنگ پوست نباید به رسمیت شناخته شود. با این حال، همه می‌دانند که در آن کشور، برای مثال، مدرسه‌های عالی در حق غیر سفیدپوستان تبعیض روا می‌دارند، اما جمع‌آوری داده‌هایی که این تبعیض را ثابت ‌کنند، ممنوع است. از دیدگاه مردم حومه‌های شهری، کور رنگی، ابزاری در دست دولت برای پوشاندن واقعیت‌هاست.

در کرواسی «روزنامۀ عصر» نوشت: در بیست سال گذشته، فرانسه چندین بار رئیس‌جمهور و دولت عوض کرده ‌اما به نظر می‌رسد اوضاع و احوال در حومه‌های شهرهای بزرگ تغییری نکرده است. خشونت حاکم بر آنها نشانۀ نژادپرستی سیستماتیک در دستگاه پلیس فرانسه است. هیچ دولتی در فرانسه نخواسته است به طور جدی به این موضوع بپردازد.

در سوئد، روزنامۀ «اخبار روز» نوشت: چندین پژوهش نشان می‌دهند که تبعیض قومی در میان پلیس فرانسه حقیقتی انکار ناپذیر است. مدت‌هاست جامعۀ بین‌الملل، پلیس فرانسه را به سبب ترکیب کم و بیش یک‌دست قومی‌اش، نابردباری دینی‌اش، ‌ستیزه‌جویی‌اش با مهاجران و نیز به سبب افراط در کاربست خشونت بر ضد معترضان از جمله معترضان به اصلاح قوانین بازنشستگی نکوهش می‌کند.

روزنامۀ پرتغالی «پوبلیکوُ» هم می‌نویسد: در فرانسه مشکلی وجود دارد که اگر حل نشود ممکن است به کشورهای دیگر اروپایی نیز سرایت کند. تا زمانی که صاحبان قدرت، مشکل را در هزاران خودرو سوخته، صدها بازداشتی و در شبکه‌های اجتماعی 

جست و جو می‌کنند، جوانانی که سر به شورش برداشته‌اند آرام نخواهند گرفت. رهبران این کشور نمی‌خواهند پاسخ سیاسی و اجتماعی به مشکلات مشخص این جوانان بدهند.