سرویس خارجی-

چند روز پیش اخباری منتشر شد که وکلای چندین خانواده افغانستانی در جریان تحقیق و تفحص دولت انگلیس فاش کردند، نیروهای ویژه از یگان‌ هوایی ارتش انگلیس، بالغ بر ۸۰ غیرنظامی افغانستانی را در جریان عملیات‌هایشان در سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۳ در افغانستان، تنها بر مبنای اصل از بین بردن تمامی مردانی که در محدوده سنی جنگیدن قرار داشتند، به شکلی خودسرانه کشته‌اند. روزنامه انگلیسی «گاردین» فاش کرده بود، یکی از این سربازان ویژه ارتش انگلیس شخصاً در طی یک دوره مأموریت 6 ماهه و در چارچوب سیاست کُشتنِ «همه مردان در رده سنی جنگیدن» بالغ بر ۳۵ افغان را صرف ‌نظر از این که اصلاً تهدیدی ایجاد کرده باشند، کشته است. روشن است بسیاری از این سربازان که عاملان یا حتی شاهدان چنین جنایت‌هایی بوده‌اند، روحی زخم‌خورده خواهند داشت، روحی که زخمی کاری خورده است. پروفسور «والتر بوسوتیل»، روانپزشک سابق و مدیر تحقیقات خیریه‌ای در امور سلامت روان کهنه‌کاران ارتش در انگلیس، طی مصاحبه‌ای با خبرگزاری «پی‌اِی مدیا» بیان کرد: «این زخم روحی می‌تواند ناشی از دستورات محول‌شده و یا ماموریت‌هایی باشد که اعضای نیروهای مسلح ارتش انگلیس آنها را نوعی «دو راهی شخصی» تلقی کرده‌اند.» این اظهارات او پیش از پخش مستندی از کانال ۴ انگلیس تحت عنوان «تخلیه» عنوان شد. این مستند نشان می‌داد که همزمان با ورود طالبان به افغانستان در سال ۲۰۲۱ و خروج آشفته آمریکا، ارتش انگلیس، مقامات مرزی و دفتر وزارت خارجه تلاش کردند تا به فرار ۱۵ هزار تن از کابل کمک کنند. پرسنل نیروهای مسلح ارتش انگلیس طی سه قسمت مصاحبه‌ایِ شفاف می‌گویند از اقداماتی که انجام دادند احساس غرور و افتخار نمی‌کنند و به این موضوع ‌اشاره می‌کنند که چگونه درخواست خروج افغان‌هایی را که برای نجات زندگی‌هایشان التماس می‌کردند، فقط به خاطر اینکه تحت حمایت انگلیس نبودند، رد کردند. پروفسور والتر بوسوتیل گفت که پوشش خبری خروج از افغانستان استرس‌ها و ترومایی‌ها را بر روی کهنه‌سربازان ارتش انگلیس داشته است.
آن‌طور که ایسنا نوشته، وی افزود: «مشکل زخم روحی این است که ما بسیار احساس شرمندگی، گناه و خیانت می‌کنیم. البته زخم روحی یک نوع بیماری روانی نیست بلکه این مشکل دو راهی‌هایی را که درخصوص چالش‌های مربوطه داشتیم، منعکس می‌کند. همان‌طور که گفتم اگرچه زخم روحی یک مشکل روانی نیست اما می‌تواند با چنین مشکلی نیز همراه باشد.» پروفسور بوسوتیل در پایان با ‌اشاره به وضعیت بیمارانش گفت: «چنین واکنش‌هایی میان کهنه‌سربازان عجیب و غیرطبیعی نیست. آنها واقعا ناراحت هستند. آنها نه تنها حس می‌کنند که وقتشان تلف شده بلکه از رفتارهای خود هنگام خروج از افغانستان مایوس و سرخورده هستند.»