«کمپینِ مطالبه‌گریِ اهالی مستند» به بازگشایی سامانه ثبت طرح مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی واکنش نشان داد.

این تشکل با انتشار بیانیه‌ای، یادآور شد: پس از «تحریمِ جشنواره سینماحقیقت و مرکز گسترش» توسط جمعی از مستندسازان که خارج از این کمپین هستند، مرکز گسترش متوجه تفاوت و فاصله دوست و دشمن شد و با تاخیری زیاد، به مطالبات برحقِ کمپین مطالبه‌گری اهالی مستند نگاه کرد و غیرمستقیم، توجهی نشان داد (البته همین مقدار توجه هم قابل تقدیر است). هر چند مسئولان مرکز گسترش تاثیرِ انتقاداتِ به‌جای اهالی مستند را به زبان نمی‌آورند اما تحریمِ سینما حقیقت و مرکز از سوی اغلبِ کسانی که سالها مدیون و بدهکار مرکز گسترش بودند، بسیاری از حقائق را مشخص کرد و مصداق آن کلام معروف شد که: عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد! نکته دیگر که معضلی کهنه و شناخته شده به شمار می‌رود، بسته بودنِ درهای مرکز گسترش به روی عموم مستندسازانِ اقصی نقاط کشور طی سال‌های گذشته است که باز هم به دلیلِ اصرار و پیگیریِ کمپین مطالبه‌گری اهالی مستند از مسئولانِ وزارت ارشاد و سازمان سینمایی، بالاخره مرکز گسترش، علی‌رغم سیاست ننوشته‌اش قفل قدیمی را باز کرد و درها به روی مستندسازان شهرستانها گشوده شد. اکنون که طی روزهای اخیر، «بازگشاییِ سامانه ثبت طرح مرکز گسترش» مطرح گردیده، کمپین مطالبه‌گریِ اهالی مستند این تصمیمات و رویدادهای جدید را در بوته آزمایش و راستی‌آزمایی قرار می‌دهد که در عمل مشخص شود آیا این تغییر است یا تاکتیک؟ باید منتظر ماند و دید آیا اتفاقاتِ جدیدی در راه است یا همان سیستم کلیشه‌ای قدیمی در رِفرمی جدید، برای بازگشت به ایده‌های کلیشه‌ایِ خودشان است. اگر نتیجه این خبرها این باشد که مستندسازان و انیماتورها (بدون تبعیض‌های مسبوق به سابقه) کار کنند، خوب است اما اگر تاکتیکی رفتار کنند و پس از تحریم‌هایِ دگراندیشان و برای جلب اعتماد گروهی دیگر از مستندسازان و انیماتورها باشد، مسئله را باید به گونه‌ای دیگر دید. سؤال مهم این است که آیا مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی پس از گذشت حدود دو سال از روی کار آمدنِ دولت جدید، واقعاً می‌خواهد اهالی مستند بدون دخالتِ مافیایِ کهنه سینمای مستند در مرکز گسترش کار کنند؟