موفقیت بزرگی که اصلاح‌طلبان درباره ونزوئلا سانسور می‌کنند(خبر ویژه)
دنیای اقتصاد نوشت: «بررسی‌ها نشان می‌دهد اقتصاد ونزوئلا در یک سال گذشته قدم‌هایی در مسیر رشد و مهار تورم برداشته است. براساس سخنان مادورو، اقتصاد ونزوئلا در سه‌ماهه سوم سال جاری رشد 7/6 درصدی را تجربه کرده است. تحولات اقتصادی این کشور معلول تحولات داخلی و جهانی است.
سیاستگذاران این کشور با تصمیماتی مانند کاهش کنترل ارز، کاهش محدودیت در زمینه واردات و استفاده برخی از شرکت‌ها از دلار توانست قدم در مسیر رشد اقتصادی و کاهش تورم بگذارد. از سوی دیگر آغاز جنگ روسیه و اوکراین و تحریم خرید نفت از روسیه موجب شد کشورهایی مانند آمریکا مذاکرات خود با دولت فعلی ونزوئلا را از سر گرفته و روزنه‌ای برای بازگشت نفت این کشور در بازار جهانی پدید آید. در صورت توافق آمریکا و ونزوئلا، تحریم‌ها علیه این کشور کاهش یافته و ونزوئلا فرصت این را می‌یابد که به بازسازی صنایع نفتی خود بپردازد. در نهایت نیز می‌توان گفت عبور از بحران همه‌گیری کرونا یکی از دلایل بهبود اقتصاد ونزوئلا بوده است.
به گفته بانک مرکزی این کشور تورم سالانه در سال 2021 معادل 686درصد بوده؛ این در حالی است که تورم سال 2020 به میزان 3000درصد بوده است؛ بنابراین در طول یک سال در نبض قیمت‌ها کاهش قابل‌توجهی رخ داده و احتمال تداوم این روند وجود دارد. آخرین آمار منتشر‌شده در مورد تورم ونزوئلا نشان‌دهنده آن است که تورم ماهانه این کشور در اکتبر معادل 6/2 درصد بوده است.
تورم نقطه به نقطه نیز در ماه مذکور 155درصد بوده است. در واقع نزول تورم این کشور از ماه‌های ابتدایی سال 2019 در شیب زیادی قرار گرفته است. بخش دیگری از بهبود وضعیت ونزوئلا به دلیل دیپلماسی جدید این کشور است. ایالات متحده آمریکا در تلاش است روابط خود را با ونزوئلا بهبود ببخشد. پرسش این است که دلیل این مساله چیست؟ برخی معتقدند نفت دلیل اصلی این مساله است. در دوران ریاست‌جمهوری پیشین آمریکا، دونالد ترامپ، تلاش زیادی برای تغییر رژیم در ونزوئلا به کار بست. واشنگتن در سال 2019 بخش حیاتی نفت ونزوئلا را در پاسخ به سرکوب دموکراسی توسط نیکولاس مادورو تحریم کرد. آمریکا همراه با بیش از 50 کشور، رهبر مخالفان مادورو، یعنی خوان گوایدو را به عنوان رئیس‌جمهور قانونی ونزوئلا به رسمیت شناخت؛ همچنین ارتش ونزوئلا را تشویق کرد تا مادورو را سرنگون کند. اما هیچ‌کدام از اقدامات مذکور نتیجه‌بخش نبود. ارتش ونزوئلا به حمایت از مادورو یا به عبارت دیگر کسی که ونزوئلا را با فروش نفت به چین و سایر متحدانش سر پا نگه داشته پرداخت. آغاز جنگ روسیه و اوکراین و ممنوعیت واردات نفت روسیه موجب شد کشوری مانند ایالات متحده آمریکا به دنبال منابع جدید انرژی باشد. در همین راستا دولت جو بایدن هیات‌هایی را به کاراکاس فرستاد؛ این هیات‌ها در مورد کاهش تحریم‌های ایالات متحده گفت‌و‌گو کردند تا در ازای آن آمریکا عملیات نفتی خود را در ونزوئلا گسترش دهد. اما پیش از آنکه این اتفاق رخ دهد آمریکا از ونزوئلا می‌خواهد مادورو مذاکرات متوقف‌شده با مخالفان سیاسی ونزوئلا در مکزیک را از سر بگیرد. می‌توان گفت آمریکا به دنبال این است که از طریق اصلاحات دموکراتیک در ونزوئلا راه را برای انتخابات آزاد این کشور در سال 2024 باز کند».
آنچه در تحلیل روزنامه دنیای اقتصاد از قلم افتاده یا خلاف واقع است، چند نکته است. این که نه دیپلماسی و مذاکره محض، بلکه مقاومت بود که ورق تحولات میان آمریکای ابرقدرت و یک کشور آمریکای لاتین را برگرداند. در واقع آمریکا ناچار شد از گارد صریح براندازی و حمایت از یک شورشی به نام گوایدو که ریاستش را قریب‌الوقوع وانمود می‌کردند- عقب‌نشینی کند و به مذاکره با دولت قانونی ونزوئلا برای سرازیر شدن نفت به بازار بپردازد. نکته مهم دیگر در این مقاومت پیروز، نقش ایران در حمایت از دولت قانونی نیکلاس مادورو می‌باشد. ایران با حمایت‌های دیپلماتیک، اقتصادی و فنی توانست از زمین خوردن حوزه نفت و برق و مهندسی ونزوئلا جلوگیری کند و ضمن به شکست کشاندن نقشه آمریکا، تحریم‌ها را دور بزند. همکاری‌های گسترده با ونزوئلا، همچنان که برای کاراکاس مفید بود، در بسیاری از بخش‌های تحریمی هم به کمک ایران آمد و عملکرد بخشی از تحریم‌های نفتی و غیر نفتی را شکست؛ که در این میان نقش شهید سلیمانی در گسیل برخی مهندسان برای حل مشکلات فنی ونزوئلا، ماجرایی مفصل و خواندنی است.