روزنامه گاردین در مقاله‌ای نوشت: نگاهی به تاریخ ۴۳ ساله جمهوری اسلامی نشان می‌دهد که حکومت ایران همواره از خشونت برای سرکوب خواست‌های برحق مردم استفاده کرده است، اما شاید این بار جنبش بدون سر، سرنوشت متفاوتی را رقم بزند.

دست‌کم تا همین اواخر، ارزیابی واشنگتن و پایتخت‌های اروپایی چنین نبود. در اظهار حمایت کاخ سفید، اعمال برخی تحریم‌ها برای رفع محدودیت از اینترنت در ایران داده شده است. برخی مقامات واشنگتن در نهایت این خیزش را محتوم به سرکوب شدن ارزیابی کرده‌اند. تاریخ جمهوری اسلامی ایران تکرار همین وضع است: آنها سابقه طولانی و موفقی در این زمینه داشته‌اند.

پاتریک وینتور سردبیر بخش دیپلماتیک گاردین، می‌نویسد: شیوه جمهوری اسلامی در گذشته موثر بوده است. در تیر ماه سال ۱۳۷۸، تظاهرات دانشجویان که تعطیل شدن یک روزنامه اصلاح‌طلب مرتبط با رئیس‌جمهور وقت، محمد خاتمی، جرقه‌اش را زد، پایتخت را به صحنه جنگ تبدیل کرد. نیروهای امنیتی سران اعتراضات را بازداشت کردند و پس از شش روز، اعتراضات (آشوب) سرکوب شد. تظاهرات در سال‌های ۱۳۸۴ و ۱۳۸۵، از جمله کارزار یک میلیون امضا در حمایت از برابری حقوقی زنان، سرانجام با دستگیری بیش از ۵۰ نفر از اعضا و خروج بسیاری از آنها از کشور از تب و تاب افتاد. در سال ۱۳۸۸ نیز پس از تقلب در نتیجه انتخابات ریاست جمهوری، جنبش سبز به راه افتاد اما به سرانجام نرسید. ودر سال ۲۰۱۸ هم تظاهرات اعتراضی در پی سه برابر شدن ناگهانی قیمت بنزین بالا گرفت رخ داد.

نویسنده در ادامه، سرشکستگی و غافلگیری انگلیس و آمریکا در قبال انقلاب اسلامی ملت ایران را مصادره به مطلوب می‌کند و می‌نویسد: «پس اگر بخواهیم از گذشته درس بگیریم، باید فاتحه این دور از اعتراضات را هم بخوانیم. با این همه، ایران توانایی آن را دارد که همه را غافلگیر کند. هر کس که کتاب «غرور و سقوط»، روایت آنتونی پارسونز، سفیر بریتانیا در تهران در سال ۱۳۵۷، از ناتوانیش در پیش‌بینی سرنگونی شاه ایران در آن سال، را خوانده باشد می‌داند که مردم ایران می‌توانند ناظران را به حیرت وادارند».

روزنامه انگلیسی در حالی تلاش کرده با مصادره به مطلوب یک واقعه تاریخی، بر شکست آشوب اخیر سرپوش بگذارد که در ماجرای انقلاب اسلامی، همین ملت ایران به انگلیس و آمریکا و رژیم دست نشانده پهلوی تودهنی زدند و پس از آن نیز با وجود توطئه‌های پیاپی دشمن، پای نظام و انقلاب ایستادند.