هنگامی که امام رضا(ع) به نیشابور رسید، و خواست از آنجا به سمت خراسان و به سوی مأمون خارج شود، عده‌ای از اصحاب حدیث و دانشوران پیرامون آن حضرت جمع گشته و عرض کردند: ای پسر رسول خدا! از شهرهای ما می‌گذری و از میان ما می‌روی. آیا برای ما حدیثی بیان نمی‌فرمایی که از آن بهره‌مند شویم. این در حالی بود که امام رضا(ع) در میان کجاوه نشسته بود. پس سر مبارک خود را بیرون آورد و فرمود: از پدرانم و از رسول خدا(ص) شنیدم، فرمود: شنیدم جبرئیل گفت: شنیدم خدای عزّوجلّ فرمود: کلمه توحید «لااله‌الاالله» قلعه مستحکم من است، هرکس در این دژ مستحکم داخل شود، از عذاب من در امان است. بعد از این سخن مرکب حضرت به راه افتاد، پس از لحظاتی بار دیگر سر مبارک خود را از کجاوه بیرون آورد و فرمود: کلمه توحید و یکتاپرستی و ایمنی از عذاب الهی شرط و شروطی دارد و شرط و شروط آن من هستم.(1)

____________

1- بحارالانوار، ج49، ص123