این روزها در آستانه سومین سالگرد شهادت شهید مدافع حرم عادل سعد قرار داریم. وی اول خرداد سال 1352 در خاندان بزرگ سعد متولد شد. خاندانی که به علم و فضیلت و جهاد شهره‌اند؛ او برادرزاده مرحوم علامه آیت‌الله طعیمه سعد و پسر عموی شهیدان عبدالزهرا و علی و صالح بود که در جبهه‌های دفاع مقدس به شهادت رسیده بودند. زندگی و پرورش یافتن در چنین خاندانی از عادل، مردی عدالتخواه، آزاده و مدافع مظلومان بار آورد. به همین دلیل هم او همه زندگی خود را صرف مبارزه در دفاع از حق و علیه باطل کرد. 14 سال سن بیشتر نداشت که راهی جبهه شد؛ سال‌ها حضور در دفاع مقدس، روحیه او را از جهاد سیراب نکرد، چون تنها مقصودش شهادت بود. هر چند که در سال‌های پس از جنگ نیز نقش پررنگی در حل مشکلات عشایر و قبایل جنوب داشت و در مجلس اعلای عراق نیز در جهت مبارزه با رژیم بعث عراق فعال بود.  تهدید حرم مطهر حضرت زینب کبری(س) و عربده‌کشی کفار داعشی، بار دیگر فرصتی را برای هنرنمایی عادل سعد فراهم کرد. این شهید دلاور، ابتدا در عراق و در سمت فرماندهی تیپ امام علی‌(ع) با تکفیری‌های آمریکایی و صهیونیستی به مبارزه برخاست، و در آزاد‌سازی فلوجه حماسه‌آفرینی کرد، و سپس به سوریه رفت و در آنجا حماسه‌ها آفرید. سعد، در عملیات آزاد‌سازی شهرهای شیعه‌نشین نبل و الزهرا به عنوان فرمانده محور حضور داشته که نهایتا در حلب به آرزوی دیرین خود رسید و شهد شهادت را نوشید.