این روزها البته خیال کسانی که تا می‌شنوند فلان تیم باشگاهی یا ملی دنبال سرمربی می‌گردد، فورا یک لیست از نام‌های ثابت مثل وینگادا و برانکو و فرانکو! و قطبی و...! را رو می‌کنند و از طریق زردنامه‌های کرایه‌ای یا برنامه‌های مسئله‌دار تلویزیونی و عشق اجنبی سعی می‌کنند افکار عمومی و شعور مردم را به بازی بگیرند و مسئولان را تحت فشار قرار دهند، راحت است که کار خود را انجام دادند و یکی از مهره‌های خود یعنی آقای وینگادا را روی نیمکت تیم ملی نشاندند اما در مقابل خیال طرفداران فوتبال ایران ناراحت است که آیا نتیجه بازی ویتنام- قرقیزستان طوری رقم خواهد خورد که متضمن صعود تیم امید ایران به دور بعدی باشد؟!
ملاحظه می‌فرمایید آقایانی که خیلی عرق ملی دارند کاروبار فوتبال و آبروی آن را به کجا کشانده‌اند؟ البته این منفعت‌پرستان زورگیر و آن مسئولان ترسو از یکدیگر و همکاری خود راضی هستند اما این مردم و هواداران واقعی فوتبال هستند که از وضعیت موجود راضی نیستند.
وینگادا را به خورد فوتبال ما دادند تا تیمی از لحاظ اخلاقی رفوزه تحویلمان دهد و از حیث فنی هم برویم 1-4 از ویتنام ببازیم و با قرقیز 1-1 کنیم و...!! و تکلیف بود نبودمان را هم این دو قدرت بزرگ فوتبال آسیا و جهان که از مربیان خارجی !!! هم استفاده می‌کنند معلوم کنند! واقعا به آقای رئيس فدراسیون فوتبال که تنها هنرش طی این سال‌ها انجام حرکات موزون! به ساز مشتی زورگیر و هوچی و... و در نهایت پناه گرفتن در سایه امثال کی‌روش است تبریک و دست ‌مریزاد بگوییم...