سرانجام کارلوس کی‌روش قرارداد خود را برای ادامه همکاری با فوتبال ایران و تیم ملی امضاء کرد. این چیزی بود که علی‌رغم مخالفت‌ها و وجود نظرهایی که کارنامه کی‌روش را موفقیت‌آمیز نمی‌دانستند، اکثر اهالی فوتبال خواهان آن بودند. به هر حال کی‌روش قرار شد دوباره با تیم ملی ایران همکاری کند. در این باره این روزها بحث‌ها و حرف‌های زیادی اینجا و آنجا مطرح می‌شود، ما هم به این موضوع پرداخته و باز هم به آن خواهیم پرداخت، در این مختصر فقط می‌خواهیم عرض کنیم خواسته‌های ما باید از کی‌روش، منطقی و در ادامه سیاست‌های «ارتقای سطح فوتبال ایران» باشد. او را تحت منگنه «نتیجه‌گرایی» غیرمنطقی با انواع فشارها، استرس‌ها، توقعات بی‌جا، «فشل» و ناتوان نکنید. از کی‌روش بخواهید، با سیاست‌های کلان فوتبال ایران که «رسیدن به جایگاه واقعی» است، هماهنگ و به سهم خود کوشا باشد. این که مثل کشورهای تازه به دوران رسیده از او «قهرمانی» بخواهیم و آن را شرط ادامه همکاری قرار دهیم، به هیچ وجه منطقی و عقلایی نیست، شرط همکاری او را ارزیابی کارشناسانه «عملکرد کلی» او قرار دهید، نه اینکه صرفاً «نتیجه». البته نتیجه هم می‌تواند یکی از فاکتورهای آن عملکرد کلی باشد، نه همه آن... خلاصه آن بازی و بلایی را که برخی جریانات مخرب سربعضی مربیان پیشین مثل امیرقلعه‌نویی در تیم ملی درآوردند و به صرف هدر رفتن یک پنالتی آقایان خیلی کارشناس و اهل انصاف! همه چیز او، از طرز حرف زدن و ادبیات و... تا تعویض‌ها و رفتار فنی او را زیر سؤال بردند، سر کی‌روش به جرم یک نتیجه نامطلوب در نیاورید. البته چون کی‌روش خارجی است، این امیدواری هست که آن کارشناسان مرعوب و قلم به دست‌های عشق خارجی و اجنبی‌پرست، کمی بیشتر انصاف را- به خاطر خارجی بودن طرف!- رعایت کنند !