آقای وزیر حفظ حرمت ورزش با کیست؟! (نکته ورزشی)
سید سعید مدنی
در مجمع فوق‌العاده کمیته ملی المپیک، وزیر ورزش به نکات و مسائلی اشاره کرده که اگر جنبه تشریفاتی و کلیشه‌ای نداشته باشد قابل تامل بوده و اگر به عمل تبدیل شود بسیار امیدوار‌کننده است. حرف‌هایی مانند
« عمل به وظیفه به بهترین شکل»، « ورزش دنیا به بلوغ رسیده و ما(مدیران ورزش) نیز باید در حوزه ورزش عملکرد خوبی داشته باشیم»، « باید بدانیم که دشمنانی داریم که دندان تیز کرده‌اند»، « باید در ورزش، وفاق و همدلی بیشتر شود»، « ورزش ایران محترم است» و... از این نظر قابل تامل است که از اطلاع و آگاهی وزیر محترم ورزش از اصول و همچنین واقعیات ورزش ما حکایت دارد و لاجرم موجب امیدواری می‌شود که چون معرفت و شناخت در کار باشد، حل مسائل و فائق آمدن بر مشکلات، آسان خواهد بود.
بدون تعارف و مقدمه چینی بار دیگر بر این نکته ناخوشایند تاکید می‌کنیم که در ورزش ما بسیاری از اصول رعایت نمی‌شود و ریشه بسیاری از واقعیات تلخ و تاسف بار در همین نکته نهفته است. یکی از واقعیات تلخ که باید برای آن چاره ای‌اندیشید این است که احترام و حرمت ورزش و اهالی آن رعایت نمی‌شود و به شکل و شیوه‌های مختلف به آنها توهین می‌شود. نگاهی گذرا به بسیاری از حوادث و اتفاقات و برخوردها و اظهارنظرهایی که در ورزش شاهد هستیم به آسانی این نکته را ثابت می‌کند. بنابراین در اینکه وزیر ورزش می‌گوید«ورزش ایران محترم است» شکی وجود ندارد، اما اگر فراتر از تعارفات و حرف‌های کلیشه‌ای به ماجرا بنگریم به این واقعیت و نتیجه می‌رسیم که احترام ورزش ایران، خاصه در بخشی از جاها و رشته‌ها به شدت خدشه دار شده و نامحرمانی فرصت‌طلب که بویی از مرام و فرهنگ ورزش و جوانمردی نبرده‌اند با رخنه در آن برای تضمین منافع و به دست آوردن پست و جایگاه، تیشه برداشته و ریشه اخلاق و فرهنگ و سلامت ورزش را نشانه گرفته و با وقاحت تمام به آن بی‌احترامی کرده و به ریش اهالی اصیل ورزش می‌خندند.
از آنجا هم که گفته و درست هم گفته‌اند که «حرمت مسجد با متولی آن است»، حرمت ورزش و حفظ احترام آن با متولیان ورزش است و اگر کسانی به خود اجازه می‌دهند برای تامین منافع نامشروع خود و بهره بردن از مواهب ورزش به اهالی آن توهین کنند و... تردید نباید داشت که در این اتفاق وشکل گرفتن این واقعیت ناخوشایند،« متولیان ورزش» نقش مهمی دارند والبته روشن است که در این باره بیش از آنکه مسئولان فعلی ورزش مقصر باشند، مسئولان قبلی و قبل‌تر نقش و تاثیر منفی دارند. برای مثال آنها بودند که با اهمال و ترک فعل و عدم انجام وظیفه، موجب حذف دو نماینده فوتبال ایران از مسابقات باشگاهی آسیا و این توهین بزرگ به فوتبال کشورمان و طرفداران پرشمار آن شدند و حالا هم بدون اینکه به کسی پاسخگو باشند راست راست می‌گردند و به دنبال کار و کاسبی خودشان هستند. یا کسانی که در جریان سفر تیم ملی فوتبال به کانادا، اصرار به این سفر داشتند و به حرف ناصحان بی‌توجهی کردند و موجب اهانت تازه‌ای به فوتبال ایران شدند و ... بله، ورزش ایران باید محترم باشد، اما نیت و عملکرد متولیان ورزش در این حرمت شکنی و احترام زدایی از محیط ورزش نقش اصلی را دارد. آقای وزیر جای دیگر همین سخنرانی درباره « دشمنان ورزش ایران» که « دندان تیز کرده‌اند»، سخن می‌گوید. این تذکر و هشدار در صحبت‌های ایشان- که البته تقریبا هر چند روز یکبار در کیهان تکرار و برآن تاکید می‌شود- باعث امیدواری است، اما فقط حرف زدن در این باره موجب خنثی کردن نقشه‌های مخرب و کشیدن دندان تیز دشمن نمی‌شود.
در این باره باید حداقل به حد و‌اندازه بدخواهان به طور خستگی ناپذیر و خیلی دقیق و ظریف، طراحی و برنامه‌ریزی کرد. اما آیا تشکیلات ورزش و مدیران و مسئولان قد و نیم قد حوزه فرهنگ، اصلا دغدغه و نگرانی‌ای در این باره دارند؟ اصلا در مرحله عمل- نه حرف کلیشه‌ای و شعار تکراری- گامی موثر در این باره برداشته و برمی دارند؟ اگر وزیر ورزش به درستی می‌گوید» ورزش در دنیا به بلوغ رسیده است و ما نیز باید در حوزه ورزش عملکرد خوبی داشته باشیم»، حتما این را خوب می‌داند که بلوغ ورزش دنیا دلیلی به جز رعایت اصول ندارد، اصولی مثل سالم سازی فضا و زمین ورزش، شایسته‌سالاری و سپردن کار دست کسانی که هم کار را می‌شناسند و هم درباره انجام هرچه بهتر وظیفه خود تعهد و دغدغه دارند و اصولی از این دست.
ما هم اگر آنچنان که آقای سجادی می‌گوید می‌خواهیم در مسیر رشد و بلوغ حرکت کنیم باید به « اصول» روی بیاوریم و هرچه سریع‌تر و قاطع‌تر، بساط اراذل و اوباش و قالتاق‌های خوش دک وپز و سیاهکار را جمع کنیم و کار ورزش و جای جای مسئولیت‌های آن را به دست افراد «بالغ» و «رشید» بسپاریم. درباره مقوله» رشد»، استاد شهید،علامه مطهری بحث بسیار جالبی دارد(در کتاب انسان و سرنوشت که خاصه مدیران سالم و مصلح ورزش را به مطالعه آن دعوت می‌کنیم). حرف ایشان این است که جامعه‌ای رشید و رشد یافته است که قادر باشد و لیاقت داشته باشد از امکانات مادی و غیر مادی در اختیار، به بهترین وجه استفاده کند و آنها را با سپردن دست نا اهلان و فرصت‌طلبان به باد ندهد. ورزش دنیا اگر بالغ شده، اگر به شدت مدافع حرمت و احترام خود است و برابر کوچک‌ترین تخلفی که شخصیت و حیثیت آن را خدشه دار می‌کند واکنش نشان می‌دهد (مثل ماجرایی که اخیرا در باشگاه‌های منچستریونایتد و آژاکس آمستردام و... اتفاق افتاد) برای این است که اولا بیش از حرف زدن، عمل می‌کند، ثانیا کار را به دست کاردان و اهل فن می‌سپارد نه دست دلالان افسار گسیخته و طماعان سیری ناپذیر و بالاخره ثالثا برای رسیدن به نتیجه،» هر قیمتی» نمی‌پردازد و چشم بر خلافکاران و مفسدان نمی‌بندد و برابر حرمت شکنی و قبح‌زدایی از ارزش‌های ملی و فرهنگی - مثلا در اردوی تیم ملی- قرص و محکم می‌ایستد، ولو به قیمت شکستن و مثلا عدم صعود به جام جهانی!