شعری برای شهیدان روحانی؛ خون کبوتری که فواره می‌زند
شانزدهم فروردین، سه روحانی جهادگر در حرم مطهر امام رضا(ع) هدف حمله تروریستی با چاقو توسط یک ضارب قرار گرفتند که دو تن از این روحانیان به شهادت رسیدند. این حادثه از سوی فردی که تابعیت خارجی داشت صورت گرفت و احتمال آن وجود دارد که این حادثه با نیت و افکار تکفیری و برای ایجاد انشقاق میان مسلمانان و مقابله‌سازی مذاهب، انجام گرفته باشد اما واکنش‌های آگاهانه مردم به‌ویژه نخبگان، سبب شد تا این اتفاق نامبارک رخ ندهد.
محمدمهدی سیار نیز با سرودن شعر تازه خود، علاوه بر تصویر کردن غم عمیق این حادثه، توانسته است واکنش‌ها و مواجهه عالمانه و هوشمندانه جامعه را به‌خوبی در شعرش، نمایان کند.
نقاره می‌زنند... چه شوری به پا شده‌ست؟
نقاره می‌زنند... که حاجت‌روا شده‌ست؟
نقاره می‌زنند... نوای جنون کیست؟
بر سنگفرش صحن حرم خط خون کیست؟
آهنگ دیگری‌ست که نقاره می‌زند
خون کبوتری‌ست که فواره می‌زند
هنـگامه تـقرب حبـل‌الـوریـد شـد
آن کس که داشت نذر شهادت شهید شد
آمد حرم، رضای رضا را گرفت و رفت
در دم برات کرب‌وبلا را گرفت و رفت
ای تشنه‌لب شهید! زیارت قبول، مرد!
دیدی تو را چگونه شهادت قبول کرد؟
عشاق دوست غسل زیارت به خون کنند
سرمست عطر یار، هوای جنون کنند
چاقوی کفر در کف تکفیر برق زد
جادوی غرب، شعله به دامان شرق زد
گر ابن‌ملجمی به مرادی رسد چه باک؟
حاشا که اوفتد علم «یا علی» به خاک
حاشا که دست تفرقه مسحورمان کند
از گرد آفتاب حرم دورمان کند
هم‌سنگریم و همدم و همراه و هم‌قسم
آری به خون فاطمیون حرم قسم