این آقایان مشروعیت مربیگری تیم‌ملی را از دست داده‌اند!
سید سعید مدنی
تصویری از حاشیه یک دیدار لیگ برتر فوتبال منتشر شد که سرمربی و مربی تیم ملی را در حال تماشای بازی و گفت‌و‌گو با یکدیگر نشان می‌داد؛ تصویری که نمونه آن را زیاد می‌بینیم. به نظر شما این دو نفر به چه نگاه و راجع به چه موضوع مهمی صحبت می‌کنند؟! اگر به مسابقات لیگ و به کیفیت بازی بازیکنان داخل زمین نگاه می‌کنند که بازیکنان خوب را انتخاب کنند که اولا چنین کاری را نمی‌کنند ودر ادامه توضیح خواهیم داد که چرا می‌گوییم اینها این کار را انجام نمی‌دهند، ثانیا اصلا نیازی به این کار نیست واین دونفر بیخودی به خودشان زحمت می‌دهند،چون اکثر قریب به اتفاق بازیکنان اصلی تیم ملی در لیگ کشورهای دیگر آسیایی واروپایی بازی می‌کنند و اینها هم تنها کاری که از کروش یاد گرفته‌اند دعوت از این دسته بازیکنان است که به هرحال در ایران بازی نمی‌کنند. همه می‌دانیم تیم ملی فعلا روی کاکل این دسته بازیکنان می‌چرخد آنها هم بدون اینکه به هنر ودرایت واقتدار ناداشته این آقایان به اصطلاح مربی‌نیازی داشته باشند بلدند چطوری از پس تیم‌هایی مثل عراق و امارات... بربیایند و البته بعد هم این آقایان به اصطلاح مربی، مثل رئیس‌عزل شده شان بروند در شبکه ۳ بنشینند و‌اندر هنرنمایی وتاثیرات خود در «سریعترین صعود» اظهار فضل و نظر کنند...!
و اما در‌باره چه صحبت می‌کنند؟ شاید در این باره که چطور می‌شود بازیکنی را که به گواه واقعیات لیگ و نظر قریب به اتفاق کارشناسان و آنها که فوتبال را می‌فهمند و فوتبالیست را می‌شناسند، بهترین دفاع وسط لیگ است، از سر عوامفریبی به تیم ملی دعوت کنند، بعد سربزنگاه بچزانندش و یک بازیکن چپ پا را از کنار به قلب دفاع بیاورندش و او را بازی ندهند تاحسابی حالش گرفته شود...! با این اوصاف این سؤال مطرح است که واقعا این آقایان برای چه به ورزشگاه می‌آیند؟ کسانی که عملکردشان به ویژه در دوبازی آخر تیم ملی بزرگترین سند و دلیل عدم مشروعیت آنهاست. کسانی که به ضرب و زور دلالیسم حاکم بر فوتبال، تکیه بر جای بزرگان زده و،وارث بزرگانی اخلاق مدار ومعلمانی مقتدر و اصولگرایی مثل دهداری و حبیبی و حشمت وصالح نیا و... شده‌اند اما میراث آنها را به بازی گرفته و نه تنها به عنوان مربی تیم ملی،مدافع حریم و حرمت تیم یک ملت نبودند بلکه با دور دادن و اصرار برپوشاندن لباس ملی بر تن کسانی که تیم ملی را با «جای دیگر» اشتباه گرفته بودند، عملا و علنا توهین به آن را تایید و توهین کنندگان به آن را تشویق و نوازش کردند... این آقایان ممکن است اگر کسی در این ورزش بی‌دروپیکر پیدا شد و یقه شان را گرفت و توضیح خواست(که البته خیلی بعید است در این ورزش چنین اتفاقی بیافتد! )، در توجیه« ترک فعل» خود « عذر بدتر از گناه» بیاورند و بگویند از طرف مقامات بالای فدراسیون مجبور به این کار شدند و اگر اطاعت نمی‌کردند برکنار شده و جام جهانی را از دست می‌دادند! که این باز نشان دهنده عدم صلاحیت این افراد به عنوان مربی است. مربی در ورزش « همه کاره» است. مربی‌ای که مجبور باشد، اسمش مربی نیست، « مترسک » است.مربی‌ای که از ترس کنار رفتن و جام جهانی را از دست دادن پا روی اصول کاری و شخصیت حرفه‌ای خود بگذارد و تن به خواسته‌های غیر مشروع و غیر اخلاقی این و آن مقام بدهد و بالا وپایین بشود، باز اسمش مربی نیست، حداکثرغلامی « فرمانبر» است،کسی هم که جرات برخورد با زشتکاری و خاصه رفتار مغایر با حرمت تیم ملی و اردوی تیم ملی نداشته باشد و طریق مماشات و « زیر سبیلی» رد کردن،در پیش بگیرد باز مربی نیست، چیز دیگری است که حرمت قلم مانع از نام بردنش می‌شود.
خلاصه کلام از نظر خیلی از کسانی که خاک فوتبال را خورده و در این ورزش استخوان خرد کرده‌اند و رفتار مربیانی را که با رفتار خود« بزرگ» شده‌اند،چه در خارج افرادی مثل فرگوسن، امه ژاکه و... چه در داخل مثل دهداری وحبیبی و... دیده‌اند و دیده‌اند چگونه آنها با رفتار قاطعانه و شجاعانه خود به همه ثابت کرده‌اند«هیچ‌کس، هر که باشد، از تیم بزرگتر نیست»، این آقایان مشروعیت خود را به عنوان« مربی» حداقل« مربی تیم ملی» از دست داده‌اند و بهتراست برای جلوگیری از اهانت‌هایی که از این پس به خودشان خواهد شد(چون بعیداست حتی بازیکن هم برای چنین مثلا مربیانی که به خلافکاران دور و بازی می‌دهند وجرات مقابله کردن با آنها را ندارند،تره خرد کند)حداقل یک کار درست انجام دهند و داوطلبانه از سمت خود کناره‌گیری کنند و...
آنها این را باید بدانند که بازی را باخته‌اند ودر فرصتی که در اختیار داشتند رفوزه شده‌اند و سکوت و همراهی که اینها در برابر اهانت به تیم ملی و توهین به لباس ملی کردند، به هیچ شکل جبران شدنی نیست، حتی اگر به فرض محال و باز به لطف هنر و توان ملی‌پوشان، فوتبال ایران، قهرمان جهان شود.
امیدواریم کسانی که امروز ولو به طور موقت مدیریت فدراسیون فوتبال را برعهده‌دارند، این موضوع را جدی بگیرند وشخصیت آسیب خورده تیم ملی را ترمیم نمایند وباز به بهانه«جام جهانی» و بازی‌های تشریفاتی« تیم ملی»، مماشات و سهل انگاری پیشه نکنند و به موقع و به هنگام و با کمک دلسوزان و کارشناسان- نه دلال‌ها و رمال‌ها- در‌باره جانشینان این افراد فکری اساسی کنند وچاره‌ای کارساز بیندیشند و از اتفاقات ناخوشایند آینده در‌باره تیم ملی پیشگیری نمایند...از ما گفتن.