سرویس ورزشی-
خوانندگان گرامی و علاقه مندان ورزش حتما در جریان ماجرای حذف و در واقع کنارگذاشتن سه تیم ایرانی (از جمله استقلال وپرسپولیس) از مسابقات فوتبال باشگاهی آسیا هستند. اتفاقی که نه فقط اهالی ورزش، بلکه هر ایرانی را که معنی وطن و حیثیت ملی را می‌فهمد ناراحت و مکدر کرده و دل هر غیرتمندی رابه درد آورده است.
موضوع پیش آمده برای اهالی ورزش و کسانی که عمری را در این ورزش و فوتبال گذرانده وقلم زده و مطلب نوشته و درباره کارهای انجام نشده و
بر زمین مانده هشدار داده‌اند خیلی قابل تامل وتاسف است وخواه و ناخواه این سؤال را پیش می‌کشد که ما واقعا داریم چه می‌کنیم؟ چه فایده از این همه نوشتن و کاغذ و مرکب مصرف کردن وحرف زدن و هزینه و انرژی بر باد دادن و برنامه رادیو تلویزیونی با پول این مردم ساختن و...؟
آیاحاصل و خروجی این همه گفتن و نوشتن و هزینه و کار و کارمند و مدیر و تشکیلات و بگیر و ببند و تبلیغات و... باید این شود که آسیایی‌ها که روزگاری بازی کردن با فوتبال ایران را افتخار می‌دانستند به ما بگویند فوتبال شما و تشکیلات فوتبال شما و تیم‌های باشگاهی شما ولو با میلیون‌ها طرفدار، زیر حد استاندارد هستند و صلاحیت این را ندارند که در مسابقات معتبری مثل لیگ قهرمانان باشگاه‌های آسیا حضور داشته باشند؟ و بعد هم حکم اخراج تیم‌های ایرانی را امضا بکنند و بگویند تیم‌های شما ولو با میلیون‌ها طرفدار در‌اندازه‌ای نیستند که با بزرگان باشگاه‌های آسیا مصاف دهند؟!
اتفاقاتی این چنینی، خیلی حرف‌ها در دل خود دارد که باید شنید، هرچند کسانی به عنوان مدیر و مسئول در ورزش ما بوده و هستند و احیانا خواهند بود که قرارشان به « نشنیدن» سخن منطقی و « نخواندن» حرف منطقی است. چون اگر اهل شنیدن حرف حساب بودند به جای پرداختن به مسئولیت‌ها، مشغول روزمرگی‌ها و کارهای نمایشی و دادن شعارهای بدون عمل نمی‌شدند.
اینها گوششان بدهکار هیچ حرف و نقد و هشداری نیست، چون از اصل واساس به اشتباه و به ناحق وارد عرصه ورزش آن هم درحوزه‌های مدیریتی شده‌اند. اینها اهل عبرت نبوده و نیستند چون به هر دلیلی با نیت و قصد کار کردن برای ورزش نیامده‌اند. چون ورزشی نیستند و چون چنین است ورزش را نمی‌شناسند و اصلا نمی‌دانند در چه حوزه و میدانی قدم گذاشته‌اند و باز دلیل مهم دیگر برای اثبات حرفمان، همان که قبلا گفتیم یعنی اینکه این جماعت قرارشان بر نشنیدن و نخواندن حرف منطقی و سخنان ناصحانه است.
کسی که عقل کل مآبانه و البته از سر جهل و نادانی به حرف دیگران گوش نمی‌کند، به جای اینکه آدم‌های اهل فن را برای همکاری و مشاورت به سمت خود بخواند افرادی نابلد و فاقد تخصص و شناخت مثل خودش را به بازی می‌گیرد و... این تیپ به اصطلاح مدیر از همان بدو کار معلوم است که اصلا برای خدمت کردن در ورزش و اصلاح امور آن نیامده و متاسفانه سال‌هاست ورزش در خیلی از جاهای حساس و مناصب مهم گرفتار این جنس مدیران فاقد صلاحیت و شناخت شده است.
کسانی که هیچ اتفاق و خبر و وضعیتی نمی‌تواند آنها را به«خود» بیاورد و گوش و چشم آنها را بازکند چون گفتیم این دسته از مدیران اصلا « بیخودی» وارد عرصه‌های مدیریتی ورزش شده‌اند و برای این کار بیش از آنکه به لیاقت و تخصص و سوابق و شناخت و دانش خود متکی باشند، از رانت‌های خانوادگی و فامیلی و سفارش نامه افراد ذی‌نفوذ و حمایت و فشار جناح‌ها و باندهای سیاسی و اقتصادی و... برخوردار هستند.
متاسفانه روال کاری و منش و روش این گونه مدیران خیلی جاها و بسیاری اوقات و مقاطع به ضرر ورزش و برخلاف انتظارات و مطالبات به حق علاقه‌مندان و اهالی ورزش است و باعث شادی بدخواهان و دشمنان این سرزمین هم می‌شود. موضوع خیلی ساده است و نیاز به دلیل آوردن و اقامه برهان ندارد. وقتی به خاطر غفلت مدیران ذیربط و « ترک فعل»های مکرر آن به دست خود شرایط حذف بهترین و پرطرفدارترین تیم‌های ایران و آسیا را از یکی از مهم‌ترین میادین آسیایی فراهم می‌آوریم این کار به خشنودی و شادی مردم ایران منجر می‌شود یا دشمنان و بدخواهان این ملک و ملت؟
باز یک سؤال دیگر، وظیفه مدیران ورزش مملکت شاد کردن دل مردم است یا چیدن بساط شادی و پایکوبی دشمنان این مردم؟ سؤال بعدی: آیا در چنین وضعیتی کسانی که باعث شادی دشمنان این ملک و ملت انقلابی و سرفراز و چزاندن و دلسردی جوانان و جمعیت علاقه‌مند و بی‌توقع ورزش کشور شده‌اند نباید شناسایی و به پشت تریبون پاسخگویی به ملت کشانده شوند؟ آیا در این ورزش هر کسی، هر کاری دلش خواست و عشقش کشید می‌تواند بدون ترس از پاسخگویی انجام دهد؟ و بالاخره آخرین سؤال: چرا آنها که برای رسیدن به مناصب و تکیه زدن بر مصادر مدیریتی ورزش به هر حربه و ترفندی دست می‌زنند و این و آن را می‌بینند و باند و دسته درست می‌کنند و مسبب اصلی این اوضاع هستند مثل یک « مرد» به میدان نمی‌آیند و از مردم به خاطر غفلت‌ها و قصورهای خود عذرخواهی نمی‌کنند، بلکه کناری بی‌خیال ایستاده‌اند و به هیاهویی که به این بهانه برپاشده نگاه می‌کنند و به ریش جامعه ورزش و طرفداران تیم‌ها و... می‌خندند؟