ایران در رسانه‌های جهان
سرویس سیاسی-
رسانه‌های بین‌المللی و منطقه‌ای روزانه اخبار و تحلیل‌های مختلفی را درباره ایران منتشر می‌کنند. ترجمه گلچینی از این گزارش‌ها و تحلیل‌ها به معنای تأیید محتوای آنها نبوده و صرفاً برای آشنایی مخاطبان با فضای رسانه‌های خارجی درباره کشورمان است.
نشریه ویک: واشنگتن قابل اعتماد نیست!
نشریه انگلیسی- آمریکایی«ویک» در مطلبی تحلیلی نوشت: دیپلماسی ایران و آمریکا در حال شکست است زیرا واشنگتن قابل اعتماد نیست.
با تماشای مذاکرات میان رهبران ایران و اروپا در وین در این ماه که تقریباً به شکل قطعی محکوم به فنا است، می‌توان شاهد پایان لحظه‌های تلاش برای استفاده از دیپلماسی برای ایجاد اتصالی هرچند کوتاه در برنامه تسلیحات هسته‌ای تهران بود.
در صورت شکست مذاکرات، آمریکا صدمه بیشتری می‌بیند
وقتی این گفت‌وگوها ناگزیر از بین برود، دهه‌ها توهم را به خاک می‌سپارند و ماهیت پریشان و درهم‌شکسته سیاست خارجی آمریکا را آشکار می‌سازند. وجهه آمریکا صدمه‌ای شدیدی خواهد دید و اختلافات داخلی فزاینده زشت ما دیگر زیر تابش خیره‌کننده دیپلماسی پنهان نخواهد شد.
مذاکرات از زمان نگارش این مقاله متوقف شده و قرار است هفته آینده از سر گرفته شود، اما دیپلمات‌های اروپایی در حال حاضر عمیقاً بدبین به‌نظر می‌رسند. آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه آمریکا روز جمعه گفت، رهبران ایالات‌متحده به تهدیدهای پنهانی بازمی‌گردند: «یا با احترام به توافق برمی‌گردیم»، «یا باید تلاش کنیم این مشکل را از راه‌های دیگر حل کنیم» در حالی که ایران درخواست‌های خود را افزایش می‌دهد. تهران خواهان آستانه‌های بالاتر غنی‌سازی و همچنین تضمینی است که بار بعدی که جمهوری‌خواهان تهدیدکننده به‌عنوان رئیس‌جمهور انتخاب شوند، ایالات‌متحده دوباره این توافق را زیر پا نگذارد.
نیازی نیست در آزمون خاصی شرکت کرده باشید تا ببینید چرا این یک مشکل رو به جلو خواهد بود: ایران یک رئیس‌جمهور جدید اصولگرا به نام ابراهیم رئیسی دارد که به ایالات‌متحده اعتماد ندارد تا برنامه هسته‌ای خود را متوقف کند.
ترامپ به‌خاطر گستاخی و کینه‌توزی از برجام خارج شد
دولت ترامپ در سال 2018 بدون هیچ دلیلی جز گستاخی و کینه‌توزی از برجام که معمولاً به توافق هسته‌ای ایران معروف است، خارج شد. آن توافق، فعالیت‌های غنی‌سازی ایران را محدود کرده بود و این کشور را تحت بازرسی‌های سرزده آژانس بین‌المللی انرژی اتمی‌در ازای لغو تحریم‌ها قرار داده بود. درحالی‌که اکثر جمهوری خواهان همیشه به چارچوب توافق اعتراض داشتند، هیچ‌کس هیچ مدرک معتبری در مورد تقلب ایران ارائه نکرده
است.
حرکت شرم‌آور رئیس‌جمهور سابق دونالد ترامپ، اقتصاد ایران را به رکود کشاند و سختی‌های بی‌شماری را بر مردم ایران تحمیل کرد درحالی‌که مطلقاً هیچ دستاوردی نداشتند. پس‌ازاینکه آمریکا عملاًً برجام را نابود کرد، ایران تلاش‌های خود را برای تقویت توانایی‌های غنی‌سازی خود مضاعف کرد و توانایی بازرسان را برای نظارت بر فعالیت‌های هسته‌ای خود محدود کرد. امروز، ایران ممکن است در حال غنی‌سازی اورانیوم باشد فرآیندی پیچیده که برای افزایش غلظت ایزوتوپ 235U به 20 درصد که سوخت نیروگاه‌های هسته‌ای را تأمین می‌کند انجام می‌شود. ولی با 90 درصد غلظت، می‌توانید بمب‌سازی را شروع کنید، اگرچه تهران همیشه قصد انجام این کار را رد کرده است.
شایان ذکر است که ممانعت از رسیدن ایران به این مرحله در وهله اول تمام هدف توافق بود و‌ترک برجام توسط ترامپ نشان‌دهنده اوج بیش از یک دهه دیپلماسی اغلب تلخ و شروع‌های اشتباه بود. دولت ترامپ، با منطقی زجرآور که نمی‌توان آن را جدی گرفت، استدلال می‌کند که توافق با ایران احتمال دستیابی ایران به سلاح‌های هسته‌ای را بیشتر کرده است. آنها استدلال می‌کردند که عقب‌نشینی تهران را مجبور می‌کند به میز مذاکره بازگردد، جایی که مذاکره‌کنندگان جمهوری اسلامی یا به‌راحتی در برابر شرایط آمریکا تسلیم می‌شوند یا با وحشت حملات هوایی مواجه می‌شوند.
نیازی به گفتن نیست که ایران با دولت ترامپ مذاکره نکرد و هیچ حمله هدفمندی از سوی ایالات‌متحده انجام نشد، اما پیامد بلندمدت مهم‌تر این است که ترامپ ممکن است برای همیشه اعتبار آمریکا را خدشه‌دار کرده باشد. چرا شرکای مذاکره‌کننده باید به این باور برسند که تصمیمات و توافقات سیاست خارجی ایالات‌متحده می‌تواند از تغییرات در قوه مجریه در واشنگتن جان سالم به در ببرد؟ دولت‌ها پنج تا شش سال را صرف مذاکره برای معامله‌ای نخواهند کرد که تنها دو یا سه سال دوام بیاورد.
زیر پا گذاشتن معاهدات از سوی آمریکا، مسبوق به سابق بوده است
توافق با ایران می‌توانست شروعی برای تقویت روابط اعتماد بین واشنگتن و تهران باشد. در عوض، ترامپ این توافق را به سخره گرفت و این اولین بار هم نبود که آمریکا این رفتار را از خود نشان داد؛ با شروع دهه 1990، ایالات‌متحده از معاهده‌ها یکی پس از دیگری کنار رفت، گاهی اوقات از توافق‌نامه‌های موجود (مانند معاهده موشک‌های ضد بالستیک) خارج شد و معاهدات رسمی را تصویب نکرد و در شرایطی دیگر سنای ایالات‌متحده (مانند کنوانسیون منع مین در سال 1997)، یا اخیراً، خواستار بازنگری یک‌طرفه در یک توافق موجود (مانند اصرار دولت ترامپ بر مذاکره مجدد در مورد توافقنامه تجارت آزاد آمریکای شمالی) شد.
در مجموع، این جنجال‌ها، اعتماد سایر کشورها را به دیپلماسی آمریکایی سخت‌تر کرده است، به‌ویژه حزب جمهوری‌خواه که در قدرت است. سابقه طولانی دشمنی و درگیری میان ایالات‌متحده و ایران، غلبه بر خیانت‌های گذشته را حتی سخت‌تر می‌کند، به‌ویژه زمانی که همان حزب جمهوری‌خواه آشکارا در حال طراحی کودتا برای سال 2024 است. تهران می‌داند که خاورمیانه آخرین جایی است که دولت بایدن می‌خواهد سرمایه سیاسی محدود خود را خرج کند و پس از نزدیک به دو دهه تهدید به بمباران که هرگز محقق نشد، مذاکره‌کنندگان ایران را می‌توان از چنین تهدیدهایی تلقی یک بازی تئاتر داشته باشند.
در نهایت، ایران تضمین‌هایی را که می‌خواهد در اینجا دریافت نخواهد کرد. واشنگتن مستقیماً در این گفت‌وگوها شرکت نمی‌کند و بایدن بر آنچه جانشین خود انجام خواهد داد، کنترلی ندارد و بنابراین، در غیاب مقداری نبوغ در وین، این بحران احتمالاً به شکل کنونی خود ادامه خواهد داشت و همه طرف‌ها وضعیت بدتری خواهند داشت تا زمانی که ایران بالاخره یک سلاح هسته‌ای بسازد یا رئیس‌جمهور آینده ایالات‌متحده یک‌بار دیگر دست به یک اقدام بی‌رحمانه و چند دهه‌ای بزند که پیروزی در جنگ با ایران به‌عنوان هدف آن باشد. در آن مرحله، کاملاًً مشخص خواهد شد که بازنده در تمام مدت چه کسی بوده است.