هر حکمی زمانی مورد عمل قرار می‌گیرد که ضامن اجرا داشته باشد. الان در سازمان‌های بین‌المللی احکامی صادر می‌شود که به دلیل فقدان ضمانت اجرا هیچ گاه به آن عمل نمی‌شود؛ زیرا این سازمان‌های بین‌المللی فاقد چیزی هستند که ضمانت اجرایی احکام آنها باشد.
در امور کشوری نیز این گونه است که اگر قوه قضائیه دارای اقتدار انتظامی نباشد، احکام صادره از آن فاقد ضمانت اجرایی خواهد بود. از همین رو گفته‌اند که اگر برای پیامبر(ص) مقام قضاوت قائل باشیم، می‌بایست مقام حکومت و دولت را برایش قائل شویم؛ زیرا اگر قضاوتی داشته باشد، ولی ضمانت اجرا نداشته باشد، آن قضاوت پیامبر(ص) لغو و لهو خواهد بود؛ زیرا وقتی به مفاد و محتوای حکم عمل نشود، قضاوتی بی‌معنا و بی‌ارزش خواهد بود.
براساس تعالیم قرآن، توحید از اصول اساسی دین است؛ ولی مهم‌تر از آن،اصل معاد و قیامت است که حسابرسی در آنجا انجام می‌شود؛ این اصل است که ضامن دین است به طوری که وقتی حکمی دینی و شرعی صادر می‌شود، شخص به اعتبار آنکه مسئول و پاسخگو در قیامت است، آن را انجام می‌دهد، اما وقتی کسی باور و اعتقادی به قیامت نداشته باشد، چه ضمانتی برای انجام و اجرای احکام دینی خواهد بود؟
کسی که به قیامت یقین کامل دارد، به اعمال اساسی و احکام قرآنی چون اقامه نماز به عنوان ستون دین و ادای زکات اقدام می‌کند؛ زیرا می‌داند که باید در قبال تکالیف عبادی و بندگی خویش در برابر خدا و انجام تکالیف و مسئولیت‌های اجتماعی پاسخگو باشد.(بقره، آیات 2 و 3)
اما وقتی کسی استبعاد نسبت به قیامت و رجعت داشته باشد و بگوید «رجع بعید»(ق، آیه 3) و یا نسبت به قیامت شبهه‌ای ایجاد کند، دیگر نسبت به چیزی تعهدی ندارد و به تعبیر قرآن‌، فجور می‌کند و با آزادی مطلق هر کاری را انجام می‌دهد و خطوط قرمز احکام را در هم می‌درد.(قیامت، آیات 2 تا 5)
پس آن چیزی که ضامن اجرای احکام دین است، همان مسئله اعتقاد و ایمان به قیامت است.