وبسایت آریا در این باره نوشت: در یک سالگی دولت، اصلاح‌طلبان در شرایط بسیار متفاوتی به سر می‌برند؛ درست عکس آنچه که در ماه‌های پیش تصور می‌شد. حالا سامان سیاسی آنها بار دیگر به هم ریخته است؛ هم «بهشت» را از دست داده‌اند، هم با حرکتی شورش‌گونه میان «سر» و «بدنه» مواجه شده‌اند. آنها کرسی ریاست شورای شهر را در انتخابات از دست داده‌اند. این یعنی اینکه اصلاح‌طلبان مهمترین پست سیاسی «شهر» را که در تابستان 92 پس از مدت‌ها دوری به دست آورده بودند، دیگر در اختیار ندارند؛ در حالی که تصور می‌شد در ذهن آنها این باشد که راه رفته اصولگرایان را آزموده و برای رسیدن به «کشور» از «شهر» کلید زده باشند.
پس از ناکامی سال گذشته محسن هاشمی در برابر قالیباف، احمد مسجد جامعی در یک انتخابات پرمعنا جای خود را به مهدی چمران داد تا یک «سنگر» به سختی فتح شده اصلاح‌طلبان به راحتی هر چه تمام‌تر به رقیب واگذار شود و حالا شاید تنها ثمرش این باشد؛ «فعلاً در میان اصلاح‌طلبان کسی نباید به استراتژی قدیمی فتح سنگر به سنگر فکر کند».
آریا می‌نویسد: اما در سطح دیگری از تحلیل وضعیت سیاسی می‌توان به این جا رسید که اکنون اصلاح‌طلبان با شورشی مخفی مواجه شده‌اند. یک شورش از درون. پایه‌های این نافرمانی تشکیلاتی درست از همان جایی ریشه می‌گیرد که ژنرال‌های اصلاح‌طلب هنوز نتوانسته‌اند راهی برای بازگشت به قدرت رسمی پیدا کنند و با اصرار بر خواست‌های حداکثری رابطه‌ای از تقابل با شرایط موجود را حفظ کرده‌اند.
جوان‌های اصلاح‌طلب که اکنون قالبی از «طبقه پیشتاز» شده‌اند از خرداد 92 به این نتیجه رسیده‌اند که می‌توان در شرایط موجود هم کار کرد و نماینده در قدرت رسمی کشور داشت. آنها مانند سران اصلاح‌طلب نیستند که بپندارند باید همچنان صبر کرد. «طبقه پیشتاز» به «استفاده شوندگی» در قدرت رسمی می‌اندیشد. چنین است که از چنین تقابل فکری میان سر و بدنه «ندا» اعلام موجودیت می‌کند. یک انقلاب در اردوگاه اصلاح‌طلبان. شورشی از بدنه علیه ژنرال‌ها.
«ندا» می‌گوید می‌توان با گذشت از خواست‌های حداکثری فرصت بودن در قدرت را تجربه کرد؛ باید از جایگاه اپوزیسیون خارج و به بخشی از قدرت تبدیل شد. این همه حرف طبقه پیشتاز است. حالا یک کودتای رسانه‌ای برپا شده است. اصلاح‌طلبان با تمام قوا مقابل جوانان پیشتاز ایستاده‌اند و آنها را به نامشروع بودن، حاکمیتی بودن و مشکوک بودن تشبیه می‌کنند.