اما عدم استفاده از آب زیرزمینی و انتقال بی‌مورد آب، از سد‌هایی که یکی پس از دیگری ساخته و آب آن به این شهر سرازیر می‌شد، سبب بالا آمدن سطح آب زیرزمینی گردید. حتی در این مرحله به جای انتقال آب کم‌تر از سدها و استفاده از آب زیرزمینی به صورت محله‌ای و تامین کسری آب محلات از این آب، با ادعای ضرورت رفع آلودگی آب‌های زیرزمینی، که خود حاصل ورود آب چندین سد به این شهر بود؛ بدون بررسی کافی، لوله‌کشی فاضلاب و انتقال آن با چندین تونل عظیم به خارج از شهر ظاهراً برای تصفیه کلید خورد.
اکنون فاضلاب اغلب نقاط شهر به جای تجدید آب زیرزمینی، به خارج از شهر منتقل می‌شود. البته تصفیه خانه‌ها توان تصفیه این حجم از فاضلاب را که حاصل ورود آب ۵ سد به این شهر است؛ نداشته و به آلودگی بسیار شدید و خطرناکی در اطراف تصفیه خانه‌ها منجر شده است.
تصفیه فاضلاب معمولاً در زمانی انجام می‌شود که زمین حالت صخره‌ای داشته باشد؛ یا به طور طبیعی گرفتار سطح آب زیرزمینی شور و بالا باشد. در حالی که در شهر تهران تعمداً، با عدم استفاده از آب زیرزمینی، سطح آب زیرزمینی بالا بود.برای حل این مشکل هم کافی بود انتقال آب سدها به تهران کم شده و با استفاده از آب زیرزمینی به صورت محله ای‌، کمبود آب شهر تامین گردد. در این صورت محیط زیست اطراف سد‌های احداث شده هم عملاً تخریب و گرفتار خشکسالی مصنوعی نمی‌شد.
نحوه منطقی حل مشکل
گام اول: توقف طرح لوله‌کشی و انتقال فاضلاب مناطقی است که هنوز تکمیل نشده‌اند.
گام دوم: ساخت تصفیه خانه‌های محلی درمحله‌هایی که اتصال به کانال فاضلاب انجام شده؛ و انتقال فاضلاب هر محله به تصفیه خانه محلی و لوله کشی آب آن، برای مصارف بهداشتی و آبیاری.
گام سوم: کم کردن ورود آب سدها به شهر تهران برای جلوگیری از بالا آمدن بیش از حدِ آب زیرزمینی.
با این کار علاوه‌بر جلوگیری از فرونشست و بالا آمدن آب زیرزمینی و آلودگی و سایرمعضلات ناشی از آن، تخریب محیط اطراف سدها و رودها کاهش یافته و مشکلات منتسب به خشکسالی هم که مصنوعی و نتیجه سد‌سازی دو برابر ظرفیت آبی کشور است، تا حدی رفع خواهد شد.
پروین قدیری ابیانه