عصر ما از نظر دینی و مذهبی- خصوصا برای طبقه جوان- عصر اضطراب و دودلی و بحران است. مقتضیات عصر و زمان، یک سلسله تردیدها و سؤال‌ها بوجود آورده و سؤالات کهنه و فراموش شده را نیز از نو مطرح ساخته است. آیا باید از این شک و تردیدها و پرس و جوها- که گاهی به حد افراط می‏رسد- متأسف و ناراحت بود؟ به عقیده من هیچ‌گونه ناراحتی ندارد؛ شک، مقدمه یقین؛ پرسش، مقدمه وصول؛ و اضطراب، مقدمه آرامش است.
شک، معبر خوب و لازمی است هر چند منزل و توقفگاه نامناسبی است. اسلام که این همه دعوت به تفکر و ایقان می‏کند، به طور ضمنی می‏فهماند که حالت اولیه بشر، جهل و شک و تردید است و با تفکر و‌ اندیشه صحیح باید به سرمنزل ایقان و اطمینان برسد.
یکی از حکما می‏گوید: «فایده گفتار ما را همین بس که تو را به شک و تردید می‏اندازد تا در جست‌وجوی تحقیق و ایقان برآئی». شک، ناآرامی است، اما هر آرامشی بر این ناآرامی ترجیح ندارد. حیوان شک نمی‏کند، ولی آیا به مرحله ایمان و ایقان رسیده است؟! آن نوع آرامش، آرامش پائین‏ شک است، برخلاف آرامش اهل ایقان که بالای شک است. بگذریم از افراد معدود مؤید من عندالله، دیگر اهل ایقان، از منزل شک و تردید گذشته‏اند تا به مقصد ایمان و ایقان رسیده‏اند. پس صرف اینکه عصر ما عصر شک است نباید دلیل بر انحطاط و انحراف زمان ما تلقی شود. مسلّما این نوع از شک، از آرامش‌های ساده‏لوحانه‏ای که بسیار دیده می‏شود پائین‏تر نیست. آنچه می‏تواند مایه تأسف باشد این است که شک یک فرد، او را به سوی تحقیق نراند و یا شکوک اجتماعی، افرادی را برنینگیزد که پاسخگوی نیازهای اجتماع در این زمینه بوده باشند.
استاد شهید مرتضی مطهری‌،
عدل اسلامی، ص ۱۳