ایران در رسانه‌های جهان
سرویس سیاسی-
شورای روابط خارجی:
هیچ دلیلی وجود ندارد که ایران
توافق «طولانی‌تر و بزرگ‌تر» را امضا کند
وبگاه «شورای روابط خارجی» در مطلبی نوشت: مذاکرات بین ایران و ایالات متحده در مورد فعالیت‌های هسته‌ای ایران قرار است در 29 نوامبر از سر گرفته شود. در حالی که بسیاری از این پیشرفت‌ها استقبال خواهند کرد، باید در نظر داشت که مذاکرات بعید است به نتیجه برسد. و حتی اگر این کار انجام شود، هر توافقی تلاش ایران برای برتری منطقه‌ای را حل نخواهد کرد.
ایران از زمان امضای برجام در سال 2015 تبعیت از برجام را انتخاب کرد. با این وجود، سه سال بعد، در سال 2018، در دوران ریاست جمهوری دونالد ترامپ، ایالات متحده بطور یکجانبه از این توافق خارج شد که ترامپ آن را «وحشتناک» و «یکی از بدترین و یکطرفه‌ترین معاملات» توصیف کرد. او سپس مجموعه جدیدی از تحریم‌های شدید را اعمال کرد. اندکی پس از آن، ایران تلاش کرد تا بازرسان بین‌المللی را در فاصله دور نگه دارد.
در دوران ریاست جمهوری جو بایدن، ایالات متحده تمایل خود را برای ورود مجدد به این پیمان ابراز کرده است و از ایران نیز خواسته است که همین کار را انجام دهد. با روی کار آمدن رئیس‌جمهور جدید، ایران آمادگی خود را برای انجام این کار اعلام کرده است، اما به شرطی که ابتدا تحریم‌های دوران ترامپ لغو شود. اگر مذاکرات هر دو طرف را به برجام بازگرداند، در ازای برداشتن بسیاری از تحریم‌های اقتصادی، اما نه همه تحریم‌ها، محدودیت‌های نزدیک به یک دهه برای برنامه هسته‌ای ایران نیز لغو خواهد شد.
اما این سناریو مشکلاتی دارد. اولاً، لغو تحریم‌ها دستیابی به منابع مالی را برای ایران آسان‌تر می‌کند که به ایران اجازه می‌دهد تا کارهای بیشتری را در یمن، سوریه، عراق، لبنان، غزه و سایر نقاط منطقه انجام دهد. چنین فعالیتی توسط برجام مهار نشد.
دوم، هیچ دلیلی وجود ندارد که باور کنیم ایران هرگز یک توافق هسته‌ای «طولانی‌تر و قوی‌تر» را که محدودیت‌های شدیدتری را برای برنامه هسته‌ای آن برای مدت طولانی‌تری ایجاد می‌کند، امضا کند. همچنین دلیلی وجود ندارد که باور کنیم ایران یک دهه پس از آن، اساساًً در ساختار سیاسی یا آنچه که به دنبال آن است، ماهیت متفاوتی از خود نشان دهد.
این ما را به نقص دیگری در احیای برجام می‌رساند: ایران می‌تواند مجدداًً به توافق 2015 وارد شود و در عین پیروی از آن، تولید موشک‌های بالستیک (که مشمول این پیمان نیستند) را تسریع بخشد و پس از سال 2030 به‌طور چشمگیری ذخایر اورانیوم غنی‌شده خود را افزایش دهد.
آلترناتیو باید جایگزینی دیپلماسی رسمی با چیزی کمتر رسمی باشد. که آن را می‌توان دیپلماسی ضمنی یا کنترل تسلیحاتی بدون توافق نامید. ایالات متحده و سایر دولت‌های مربوط محدودیت‌های تحمل خود را در مورد ظرفیت هسته‌ای‌اش به ایران اعلام خواهند کرد.
اگر ایران از این خطوط قرمز کمی یا کیفی عبور کند، بهای قابل توجهی را خواهد پرداخت. علاوه بر افزایش تحریم‌ها، ایران باید انتظار حملات سایبری و نظامی متعارف به تأسیسات هسته‌ای و احتمالاً اهدافی با ارزش اقتصادی و نظامی را داشته باشد. اما این دوره نیز بدون ریسک و هزینه نخواهد بود. هیچ تضمینی برای موفقیت چنین حملاتی وجود ندارد، با توجه به اینکه ایران می‌تواند برای محافظت از عناصر مهم برنامه هسته‌ای خود و بازسازی آنها در صورت لزوم، تمام تلاش خود را انجام دهد. و ایران همچنین این گزینه را خواهد داشت که با طیف وسیعی از ابزارهایی که خودش در منطقه و جهان انتخاب کرده است، این حملات را تلافی کند.
همه اینها به معنای انتخاب‌های دشوار برای ایالات متحده است. بایدن و جانشینان او ممکن است ناچار به مشارکت یا چشم پوشی از حملات علیه ایران باشند. آنها همچنین ممکن است نیاز داشته باشند که متعهد شوند که ایالات متحده در برابر هرگونه تهدید یا استفاده از سلاح هسته‌ای توسط ایران تلافی خواهد نمود، همان‌طور که ایالات متحده برای متحدانش در اروپا و آسیا علیه روسیه و چین انجام می‌دهد. ترامپ و بایدن هر دو تمایل خود را برای کاهش دخالت نظامی آمریکا در خاورمیانه به وضوح اعلام کردند. ولی اساساًً رسیدن به این هدف به دلیل وجود ایران بعید به‌نظر می‌رسد.
نشنال اینترست:
اگر ایران اس - 400 را از روسیه بخرد
ممکن است نیروی هوایی آمریکا دچار مشکل شود
نشریه تحلیلی آمریکایی «نشنال اینترست» در مطلبی نوشت: وقتی صحبت از سیستم دفاع هوایی قدیمی یا موجود روسیه که ایران آنها را در اختیار دارد می‌شود، این ادعا که رادارگریزی آن بسیار آسیب‌پذیر است، حداقل بسیار بحث‌برانگیز است.
آیا اف-22، بمب‌افکن‌های بی-2 و حتی اف-35 می‌توانند در هنگام پرواز بر فراز ایران و سایر مناطق متخاصم خاورمیانه آسیب‌پذیر باشند؟ اگرچه در سال‌های اخیر چنین سناریویی وجود نداشته است، اما مطابق هر پیش‌بینی، وضعیت موجود ممکن است دیگر کاملاًً صادق نباشد.
لوان جاگاریان، سفیر روسیه در ایران به یک روزنامه ایرانی گفته است که کشورش به‌رغم نگرانی‌های آمریکا ممکن است سامانه‌های دفاع هوایی اس-400 را به ایران بفروشد. او افزود: ما از تهدیدهای آمریکا نمی‌ترسیم و به تعهدات خود عمل خواهیم کرد.
«نشنال اینترست» در ادامه نوشت: ناکامی دولت ترامپ در فشار برای تمدید برجام 2015 در سال 2018، پویایی جدیدی به بحث درباره نگرانی‌ها مبنی بر اینکه ایران ممکن است به برخی از نمایندگان خود سلاح بفروشد، افزود. روزنامه‌ها در ایران گفته‌اند که دولت ترامپ پیش از این مسئله که تسلیحات ایران، عراق، یمن، لبنان و سایر مناطقی را که گروه‌های شبه‌نظامی مرتبط با تهران در آن مستقر هستند، پر خواهد کرد خبر داده بود.
داشتن اس-400های پیشرفته برای ایران چه معنایی دارد؟ به‌نظر می‌رسد که پاسخ آن به شدت به میزان ارتقاء سیستم‌های دفاعی ساخت روسیه بستگی دارد. مدرن‌ترین انواع اس-400 از نسل جدیدی از پردازنده‌های دیجیتال، شبکه‌های کامپیوتری و تشخیص فرکانس راداری استفاده می‌کنند که باعث می‌شود برخی از رسانه‌های روسیه ادعا کنند که قادر به نابودی جنگنده‌های رادارگریز نسل پنجم و بمب‌افکن‌های بی-2 هستند.
وقتی صحبت از سیستم دفاع هوایی قدیمی یا موجود روسیه که ایران آنها را در اختیار دارد می‌شود، این ادعا که رادارگریزی آن بسیار آسیب‌پذیر است، حداقل بسیار بحث برانگیز است. با این حال، اس-400های ارتقاءیافته و البته اس-500 ممکن است سناریوی کمی‌متفاوت داشته باشند. با این حال، این نیز هنوز تأیید نشده است.
علاوه بر این، وجود اس-400های بیشتر در منطقه، خطرات بیشتری را برای هواپیماهای اسرائیلی در حال عملیات در منطقه‌ایجاد می‌کند و به‌طور بالقوه به تقویت گروه‌های شبه‌نظامی یا دیگر انواع نیروهای هیبریدی - گریلایی متخاصم با ایالات متحده و اسرائیل کمک می‌کند.
به‌نظر می‌رسد خطر واقعی اس-400های ارتقاءیافته احتمالاً به سرعت پردازش کامپیوتری که تا حدی با شبکه به هم متصل شده‌اند مرتبط است. اگر توانایی حفظ «مسیر» در هواپیما در سرعت‌های بالاتر در فواصل بیشتر به‌دلیل توانایی سریع‌تر یکپارچه‌سازی اطلاعات و شبکه بهبود یابد، هواپیماها می‌توانند آسیب‌پذیرتر شوند، حتی اگر خود سخت‌افزار یا مهمات تغییر زیادی نکرده باشند. به‌عنوان مثال، فناوری پیوند داده شده با سرعت بالا توانایی یک موقعیت پدافند هوایی را برای یافتن و به اشتراک‌گذاری جزئیات با «گره» دیگری در یک سیستم بزرگ‌تر بهبود می‌بخشد، سپس مناطق بزرگ‌تر می‌توانند آسیب‌پذیر شوند و مزیت عادی فرار از رادار پرواز با سرعت بالا به حداقل برسد.