ارتش ترکیه که از سال ۲۰۱۶ تاکنون سه عملیات اصلی و گسترده نظامی به همراهی شبه‌نظامیان همسو با خود در شمال و شمال شرق سوریه انجام داده، هر بار بخش‌هایی از خاک این کشور را اشغال کرده است. عملیات «درع الفرات» (سپر فرات) در ۲۰۱۶، عملیات «غصن الزیتون» (شاخه زیتون) در 2018 و عملیات «نبع السلام» (چشمه صلح)در ۲۰۱۹ عملیات‌های نظامی ترکیه در سوریه سه عملیات اصلی صورت گرفته در این سالها است. آنکارا از همان آغاز حمله نظامی به خاک سوریه اعلام کرد که به دنبال سرکوب نیروهای پ.ک.ک و ایجاد یک منطقۀ حایل به عمق ۳۰ کیلومتر و طول ۴۰۰ کیلومتر است. به اعتقاد ناظران شاید هدف اولیه و کوتاه مدت ترکیه از این حمله، دفع تهدیدها و خطرات پ.ک.ک بوده باشد اما هدف بلندمدت آن، تبدیل منطقه کردنشین سوریه به عرب‌نشین است. البته منطقه‌ای که به دولت بشار اسد وابسته نباشد و تحت کنترل آنکارا و مخالفان اسد باشد. برخی از تحلیلگران نیز از همان ابتدا اعلام کردند که اردوغان به دنبال احیای بخشی از «رویای نوعثمانی» خود است.
پایگاه خبری «الرأی» کویت با انتشار یادداشتی به قلم «ایلیا ج. مغنایر» درخصوص جدیدترین تحرکات ترکیه در شمال سوریه، به بررسی هدف بلندمدت آنکارا در این بخش از کشور سوریه پرداخت. در این یادداشت آمده است: «پروژه ترکیه برای کنترل حیات اقتصادی، اجتماعی و امنیتی در مناطق شمال سوریه تکمیل شده است و به نظر می‌رسد که آنکارا قصد ترک این منطقه را ندارد و علاوه‌بر استفاده از واحد پول ترکیه در این مناطق و آموزش زبان در مدارس آن، اقدام به احداث کارخانه‌ها، دانشگاه‌ها، مدارس، شرکت‌های مخابراتی، دفاتر پست، بانک‌ها و ارتباطات برق کرده است.» بر این اساس، عده‌ای معتقدند که این سیاست ترکیه مبتنی بر تجزیه سوریه است، زیرا پیوند اقتصادی ایجاد شده حاکی از آن است که آنکارا شمال سوریه را بخشی جدایی‌ناپذیر از کشور ترکیه می‌داند. در دیدار «ولادیمیر پوتین» رئیس‌جمهور روسیه و «رجب طیب اردوغان» رئیس‌جمهور ترکیه، مشخص بود که بر سر حضور ترکیه در سوریه اختلاف نظر شدیدی وجود دارد. بر این اساس، با وجود همه این امور، آنکارا روند «ترکیزه کردن» منطقه تحت اشغال خود در شمال سوریه را آغازکرد و شوراهای محلی را به استان‌های جنوبی خود برای تحکیم همکاری و انسجام و تثبیت رهبری ترکیه به عنوان مرجع عالی بالاتر از مقامات محلی در مناطق شمالی پیوند داد. مهم‌ترین این مناطق عبارتند از: عفرین، جرابلس، اعزاز، جندیرس، راجو و شیخ حدید.
نویسنده در ادامه به برخی اقدامات ترکیه در این مسیر اشاره کرد و نوشت که آنکارا کتاب‌های درسی را تغییر داد، زبان ترکی را آموزش داد، پرچم خود را به جای پرچم سوریه برافراشت، تابلوهای نصب شده در جاده‌ها، مؤسسات عمومی و خیابان‌ها را تغییر داد تا علاوه‌بر نام عربی، نام‌های ترکی نیز داشته باشند. به عنوان مثال پارک اعزاز را «الامة العثمانیه» (ملت عثمانی) نامید. در شهر جرابلس عکس اردوغان بر دیوار بیمارستان اصلی شهر آویخته شد.
به اعتقاد نویسنده، عقب‌نشینی آمریکا از افغانستان، اشتهای ترکیه را باز کرده است و آنکارا معتقد است که می‌تواند شاهد خروج مشابه آمریکا از سوریه باشد و به همین دلیل می‌خواهد مرکز و پایگاهی را برای این منظور برای خود حفظ کند. نویسنده در ادامه تاکید می‌کند: «نه روسیه و نه ایران با این اهداف ترکیه موافق نیستند بلکه بر تمامیت ارضی سوریه و عقب‌نشینی ترکیه از آن اصرار دارند. »