به گزارش وبسایت المانیتور، کسانی چون رابرت آینهورن مذاکره‌کننده آمریکایی و گروه موسوم به بحران ضمن مقالاتی پیشنهاد کرده‌اند ایران برنامه خود را تا حد فعالیت تحقیقاتی روی سانتریفیوژها کاهش دهد. این گروه می‌گویند ایران می‌تواند در صورت علاقه ظرفیت غنی‌سازی خود جهت دستیابی به انرژی مورد نیازش را پس از پایان دوره توافق ]حداقل 7 ساله[ گسترش دهد(!)
آینهورن می‌گوید: در صورتی که ایران هم‌اکنون محدودیت‌های بیشتری در برنامه هسته‌ایش بپذیرد در عوض در آینده آزادی عمل بیشتری نصیبش می‌شود(!)
آینهورن با اشاره به نامه سرگشاده‌اش به مذاکره‌کنندگان هسته‌ای که در نیمه ماه اوت منتشر شد، در گفتگو با المانیتور گفت: «مفهوم کلی که من به دنبال جا انداختن آن بودم مسئله زمان در توافق جامع است. به سختی می‌توان بین خواست ایرانیان که به دنبال توانایی صنعتی غنی‌سازی با اصرار گروه 5+1  که توانایی غنی‌سازی در حد تحقیقی و توسعه را برای ایران مناسب می‌دانند، پلی زد. بهترین راه پل زدن بین این دو خواست، تمرکز روی مؤلفه زمان است. به عبارت دیگر، در سالهای ابتدایی توافق جامع، تهران تن به غنی‌سازی محدود داده، ولی پس از انتهای دوره توافق در صورت صلاحدیدش می‌تواند به غنی‌سازی صنعتی روی آورد.»
همچنین زاریل کیبال به المانیتور گفته که توافق جامع هسته‌ای با دادن امتیازات دردناک همراه است اما توضیح نداده که آمریکا و غرب قرار است کدام امتیاز دردناک را بدهند!