پایگاه خبری «پراجکت سندیکیت» درباره این ارزیابی خود نوشت: عقب‌نشینی و خروج آمریکا از افغانستان، توجهات زیادی را در جهان به خود جلب کرده است. هرج و مرج، پریشانی و ناراحتی گسترده میان آن دسته از اتباع افغانستانی که توسط آمریکا رها شدند (و با آمریکا همکاری داشتند)، انتقادهای بنیادینی را از آمریکا برانگیخته است. به هیچ وجه قابل تصور نیست که ۲۰ سال جنگ در افغانستان، کشته شدنِ ده‌ها هزار غیرنظامی، و هزینه‌کردِ قریب به دو تریلیون دلار از سوی آمریکا در جنگ افغانستان، در نهایت نتوانسته به ایجاد و ساختِ یک افغانستان جدید ختم شود.
هیچ کشوری در سال‌های اخیر به اندازه افغانستان نیاز به یک هویت مشترک ملی نداشته است. این کشور حدودا ۱۴ گروه قومی شناخته شده دارد که در چهار منطقه جغرافیای جداگانه زندگی می‌کنند. افغانستان همچنین از ۴۰ تا ۵۹ زبان مادری جداگانه در اقصی نقاط این کشور برخوردار است. این کشور به مدت چند دهه به دلیل وقوع جنگ‌های داخلی در آن ازهم‌گسیخته شده است. در این چارچوب، حمله سال ۲۰۰۱ آمریکا به این کشور نیز عملا ایجاد فضای اعتماد و همکاری در افغانستان را سخت‌تر از هر زمان دیگری کرده است.
وقتی آمریکا و ناتو تصمیمِ خود مبنی بر خروج از افغانستان را عملیاتی کردند، عملا هیچ مولفه‌ای مبنی بر یک هویت مشترک ملی در افغانستان ایجاد نشده بود.
آمریکا و متحدان غربی آن به جایِ ترویج یک هویت ملی مشترک، صرفا سعی کردند به گونه‌ای رفتار کنند که متهم به عدم حساسیت فرهنگی در افغانستان نشوند.
باید گفت ۲۰ سال برای یک جنگ بسیار طولانی است اما برای ایجاد یک هویت ‌ملی خیلی کوتاه است. از این رو چندان شگفت‌انگیز نیست که شاهدیم غرب در ایجاد هویت ملی در افغانستان شکست خورد زیرا هیچگاه مایل نبوده تا به شیوه‌ای معنادار یک هویت ملی را در افغانستان ایجاد کند. از این رو، هر زمان که آمریکا بنای خروج از افغانستان داشت، در پشت سرِ خود جامعه‌ای را برجا می‌گذاشت که کاملا چند تکه است و صرفا دو انتخاب دارد: یا حکومتی که در آن طیف‌ها و گروه‌های مختلف نماینده داشته باشند و یا جنگ‌های داخلی خونین و زیانبار برای ملت افغانستان».