هزار تومان خیلی پول است خدمات دولتی پولی نشود
سید محمد حسن میردامادی
میزهای تصمیم‌گیری، خواسته و ناخواسته، تحت تاثیر «وضعیت زندگی»، «پیش فرض‌های ذهنی»، «واقعیات اطرافیان» و امثال آن است و حتی انسان‌های سالم، نمی‌توانند خود را از این مسئله رهایی بخشند؛ مگر با تلاش و یادآوری، « وَذَكِّرْ فَإِنَّ الذِّكْرَى تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِينَ- و پند ده؛ زیرا پند به مؤمنان سود می‌دهد؛ » لازم است این جمله را در سربرگ همه تصمیمات بنویسند «پیوست عدالت، این تصمیم‌گیری لازم است: 1- ضربه به عدالت نزند و 2 – طبقات مظلوم را پایمال نکند» و آن را تابلویی نمایند و بر بالا‌ترین نقطه جلسات مختلف، در دید همگان قرار دهند و بارها و بارها با خود تمرین کنند که خدای ناکرده، مستضعفین، «آسیب» نبینند و ما آنان را فراموش نکنیم، آنها که به تعبیر پیر فرزانه سفر کرده، «ولی نعمت» همه ما هستند و اگر نبودند، ما «هیچ» بودیم.
مجلس شورای اسلامی، هیئت دولت، شورای اسلامی شهر و روستاها، کار گروه‌های تصمیم‌گیر در قوای مختلف، و... همه و همه لازم است «پیوست عدالت» داشته باشند، یعنی همان دوجمله «1- ضربه به عدالت نزند
و 2 – طبقات مظلوم را پایمال نکند».
در تصمیم‌گیری‌ها، خصوصاً زمانی که سخن از «درآمدزایی» برای دولت یا برای «گروه خاصی» می‌شود، معمولا توجه نمی‌شود که هزینه مثلاً «بیست هزارتومان» یا «صد هزارتومان» برای فلان مجوز، فلان نماد، فلان هولوگرام و امثال آنها، چه میزان است و از آنجا که اشخاص دور میز، معمولاً افرادی هستند که سالم‌ترین آنها، «درآمد خوب» ماهیانه دارد و در جلسات، فراوان شنیده می‌شود «اینکه پولی نیست»، چنین اشخاصی اصلاً توجه ندارند که این مبلغ، برای آنها «هیچ» است اما برای بخش وسیعی از مردم، یک هزار تومان هم پول است آن هم «هزینه گزاف»، این سخن گزافه نیست، چه دولت مردان کنونی و چه اشخاصی که در اشرافیت افتادند، بسیاری در دوران کودکی و جوانی خود، درآمدی نداشته‌اند و لذا در آن زمان، قدرِ «یک ریال» را می‌فهمیدند اما اینک که از «صدقه سرِ محرومین» به جایی رسیده‌اند، «فراموشی» به سراغشان می‌آید و لذا باید «و ذکر» را یادآوری کرد و یادآوری کرد تا هرگز فراموش نکنند.
این سیره زیبا را از شهید رجایی بیاموزیم که وقتی رئیس‌جمهور شد، گفت: «اگر می‌خواهید به من خدمت کنید گهگاه به یادم بیاورید من همان محمدعلی رجایی کاسه و بشقاب فروش و بچه یتیمِ از قزوین آمده هستم.»
«ذکر»، زیر لب دعا خواندن هست، اما همه «ذکر» این نیست، «ذکر» یاد و یادآوری است، همیشه «ذاکر» باشید و بگوئید گذشته خودتان را «یادآوری» کنند و برای شما بگویند که «یک ریال» هم پول کلان بوده است.
دستور بدهید بر روی کارتابل‌هایتان برگه‌ای نصب کنند «من همان هستم که در سال... برای یک لقمه نان و برای یک ریال یا یک هزارتومان، مشکل داشتم» آن گاه با این یادآوری، یادتان می‌افتد که پاراف یک برگه‌ای که «درآمدزایی» را گفته است، چه فشاری بر «طبقات ضعیف» وارد خواهد کرد.
اگر این «ذکر» را نداشته باشید، مصداق آن لطیفه می‌شوید که معلم گفت: درخصوص یک خانواده فقیر، انشاء بنویسید و دانش‌آموز نوشت: خانوده‌ای فقیر بود در این خانواده، پدر فقیر بود، مادر فقیر بود، بچه‌ها فقیر بودند، راننده‌های آنها فقیر بود، ماشین‌هایشان فقیرانه بود، آشپز خانواده فقیر بود، باغبان فقیر بود،
نه... این جوک نیست، اگر دقت کنید در جلسات، این افراد را می‌بینید که اصولاً تعریفشان از فقیر، بر اساس معیارهای ذهنی زندگی خودشان است. ما اشراف فراوانی دیدیم که همین انشاء را در دوران مدیریت خود، برای مردم نوشتند و تعریفشان از محرومین، بشدت «خنده دار»، و بلکه «اشک آور» بود.
برخی حتی با دلسوزی، به اسم «الکترونیک» شدن کارها، و «واگذاری به بخش خصوصی» و «برون سپاری» و دیگر واژه‌های زیبا، اقداماتی را
(که می‌شد از طریق موبایل و اینترنت و کافی‌نت با سهل‌ترین روش‌ها در اختیار مردم گذاشت)، با هزینه‌هایی (که برای تصمیم‌گیرندگان، «هیچی» نیست)، به «دفاتر پیشخوان الکترونیک» (دولت، قوه قضائیه، شهرداری، پلیس + 10 و چندین پیشخوان با اسامی دیگر) سپردند و یا در دفاتر اسنادرسمی بردند و هزینه‌ها را چند برابر کردند و یا اقداماتی را که باید «مجاناً» به مردم ارائه می‌کردند، با هزینه‌های گزاف برای محرومین، در درگاه‌های الکترونیک، پولی نمودند و «درآمد زایی» برای آن سازمان، یا شرکت، «اصل» شد و محرومین، «محروم تر» شدند.
«پیوست عدالت»، عدم دریافت هزینه از مردم برای دسترسی به خدمات عمومی است تا همگان بتوانند برای گرفتن خدمت، اقدام نمایند و «دسترسی» محرومین، محدود‌تر نشود.
نگاهی به یک بند از حکم رهبری به رئیس‌جدید قوه قضائیه بسیار گویا است: «ثالثاً: (1) گسترش فناوری‌های نوین و (2) تضمین دستیابی {الف} آسان و {ب} رایگان مردم به خدمات قضائی.»
«آسان» و «رایگان» بودن خدمت‌رسانی الکترونیک، همان
«پیوست عدالت» است، اسمش را هرچه می‌خواهید بگذارید، نیاز به تفسیر و توضیح ندارد.