امام‌صادق(ع) از پدرش، از جدش امام‌زین‌العابدین(ع): حسین ابن علی(ع) روزی بر امام‌حسن(ع) وارد شد و نگاهش که به او افتاد گریست، امام‌حسن(ع) به او گفت: ای اباعبدالله چرا گریه می‌کنی؟ گفت: به خاطر آنچه با تو خواهد شد می‌گریم.
امام‌حسن(ع) گفت: آنچه با من می‌شود، سمی است که به دسیسه به من می‌دهند و با آن کشته می‌شوم، اما هیچ روزی مانند روز تو نیست ای اباعبدالله! سی هزار مرد جنگی به جنگ با تو می‌شتابند و همه ادعا می‌کنند که از امت جدمان محمد هستند، و خود را به اسلام می‌بندند، و بر کشتن و ریختن خونت و هتک حرمتت و اسیر کردن فرزندان و زنانت و تاراج اموالت گرد می‌آیند، و همین هنگام است که لعنت بر بنی‌امیه فرود می‌آید و آسمان خون و خاکستر می‌بارد، و همه چیز حتی و حوش بیابان و ماهیان دریا بر تو می‌گریند!(1)
‍____________
1- امالی، شیخ صدوق، ص 177، ح 179