روزی در حضور امام‌حسین(ع) سخن از شخصی به میان آمد که از وابستگان حکومت بنی‌امیه بود (عبدالله ابن عامر). مطلب آن بود که وی صدقه فراوانی داده و ظاهرا برای خود فخری به حساب آورده است!
امام ‌حسین(ع) فرمود: مثال این شخص به کسی ماند که از حاجیان (و کاروانیان حج) اموال دزدیده و سپس آنچه را که سرقت کرده صدقه دهد. همانا صدقه حقیقی آن است که صاحب آن مال برای بدست آوردنش به زحمت و تعب افتاده و از عرق جبین مایه گذارد و در کسب آن مال، چهر‌اش از فرط زحمت غبارآلود شود. همان‌طور که امام‌علی(ع) این‌گونه بود و از چنین اموالی صدقه می‌داد. (1)
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- بحارالانوار، ج 96، ص 27، ح 56