سال ۳۶ در یکی از خانه‌های محله نیروی هوایی تهران، خانواده حاج‌بابا صاحب فرزندی شدند که نامش را محسن گذاشتند.  زمانی که به خدمت سربازی رفت و بعد از پیام امام خمینی(ره) درخصوص فرار سربازها از پادگان‌ها، جزو اولین سربازانی بود که از خدمت فرار کرد. بعد هم  رفت خیابان ایران و به خدمت امام خمینی(ره) رسید. در همان سال (۵۷) محسن کسی بود که در اسلحه‌خانه نیروی هوایی در پیروزی را شکست و اسلحه‌های آنجا را به دست مردم داد و به بیرون از پادگان منتقل کردند.  در سال ۵۸ در میان ۴۰۰ نفر داوطلب پزشکی نفر چهارم شد اما به پدرش گفت: پدرجان من می‌خواهم پاسدار شوم. پزشکی را هم دوست دارم اما می‌خواهم پاسدار سپاه پاسداران شوم. محسن جزو دانشجویان پیرو خط امام هم بود و بعد اینکه از لانه جاسوسی آمد به سمت پادگان امام حسین(ع) رفت و در آنجا نیز با لباس سبز به جمع عاشوراییان سپاه پیوست. رفت اصلاح و‌تر و تمیز شد و آمد. قرار بود بعد از جلسه و شناسایی برود خواستگاری. گفت من با بچه‌ها می‌روم شناسایی آخر را انجام دهم. می‌خواهم ببینم خودم تحمل و توان دارم که در منطقه حرکت کنم و عملیات صورت گیرد، بعد نیروها و بچه‌های مردم را بفرستم. احمد بیابانی هم همراهش بود و در ماشین به همراه شهید شوندی، سه نفری در٢٢ ارديبهشت سال ١٣٦١پر کشیده بودند.  گلوله توپ به ماشینشان برخورد کرده بود و هر سه نفر تکه‌تکه و سوخته شده بودند.  چند روز بعد تکه‌ای از بدنش را از داخل ماشین جمع کرده بودند که در کنار روستای عظیمیه به خاک سپردند و این شد که حاج‌بابا هم در تهران قبر دارد و هم در غرب. محسن برای همیشه در غرب ماندنی شد!