یکی از اصحاب امام صادق(ع) به نام «مفضل ابن عمر» می‌گوید: در مسجد پیامبر(ص) نماز خواندم و سپس در اندیشه فرو رفتم و درباره پیغمبر(ص) و عظمت آن حضرت فکر می‌کردم. در همان حال «عبدالکریم ابن ابی العوجاء» که زندیق (کافر) بود آمد و به فاصله دورتری نشست. سپس یکی دیگر از هم مسلکان وی آمد و دو نفری شروع کردند به کفر گفتن و خدا را انکار کردند و پیامبر(ص) را فقط به عنوان یک متفکر و نابغه بزرگ نه به عنوان فرستاده خدا و مبعوث از جانب او و به عنوان کسی که از مبدئی غیبی وحی تلقی می‌کرده است یاد کردند می‌گفتند: او نابغه‌ای بود که افکارش را به صورت وحی عرضه داشت تا بتواند در مردم نفوذ کند و الا نه خدایی هست و نه وحیی و نه قیامتی. مفضل از شنیدن سخنان آنها سخت ناراحت شد و به آنها ناسزا گفت و سپس به محضر امام صادق(ع) آمد و جریان را به عرض رسانید. حضرت او را دلداری داد و فرمود: من تو را مجهز می‌کنم به سخنانی که بتوانی با آنان مقابله کنی و سخنانشان را جواب گویی. سپس امام صادق(ع) در چند جلسه طولانی تعلیماتی به مفضل داد. مفضل آنها را نوشت و به این ترتیب کتاب توحید مفضل به وجود آمد.(1)
____________
1- علل گرایش به مادیگری، شهید مرتضی مطهری(ره)،ص 66