سال1347 پا به عرصه وجود نهاد. جامه عشق مادر را دربر کرد و با کاروان سخاوت و محبت پدر همراه شد. از همان دوران، عشق به معبود همچون شرابی کهنه، مستی عجیبی در وجودش ایجاد کرده بود.وجودش به گرمی یک امید بی‌انتها و چهره‌اش به رنگ یک عشق سرخ بود. دلنشین‌ترین آوایی که از او به گوش می‌رسید، آوای محبت و مهربانی او بود که هنوز هم با یاد آن نیکویی‌ها، مهر سکوت بر لب‌ها زده می‌شود.درپی آموختن الفبای دانایی، راهی مدرسه علم شد و هشت سال شاگرد نمونه این مدرسه باقی ماند. پس از آن با دعوت امام(ره) برای فروریزی کاخ استبداد، ندای او را لبیک گفت و همواره تأکید می‌کرد که: «ابراهیمی که بت‌ها را شکست تنها نگذارید.»از آنجا که درپی شکار لحظات ناب زیستن بود، همزمان با یورش بعثیان به خاک میهن، راهی میدان نبرد شد و بر آن بود که روزی شهادت را در آغوش کشد، چراکه آن را افتخار خود می‌دانست.سرانجام سال 1365 در ادامه عملیات «والفجر8»، پس از سه سال مردانه دفاع کردن، با اصابت تیر به چشم و گلویش زمینیان را بدرود گفت و به افلاکیان پیوست.