به گزارش وطن امروز، نرخ رشد ظرفیت اسمی نیروگاه‌های کشور بین سال‌های 85 تا 92 معادل 45/5 درصد و بین سال‌های 93 تا 99 معادل 17/6 درصد بوده است که نشان از کاهش 27/9 درصدی دارد.
چند سالی است با گرم شدن هوا، شاهد قطعی‌های برق گسترده در نقاط مختلف کشور هستیم، صنعت برق به عنوان صنعتی زیرساختی، علاوه بر تأمین رفاه عمومی، نقش پررنگی در بخش تولید ایفا می‌کند. بنابراین زمانی که از رونق تولید صحبت می‌شود، توأمان باید ظرفیت تولید برق را نیز افزایش داد. بخشی از تولید برق به منظور تأمین برق مشترکان ثابت است و بخشی دیگر نیز باید برای مشترکان تازه‌ای که به شبکه افزوده می‌شوند، تولید شود. این مشترکان جدید شامل بخش خانگی، صنعتی، تجاری و کشاورزی می‌شود.
طی سال‌های 97، 98 و 99، معادل 6 هزار و 118 مگاوات به ظرفیت برق کشور اضافه شده است، یعنی طی هر سال حدود 2 هزار مگاوات، این در حالی است که طبق برنامه ششم توسعه سالانه باید 5 هزار مگاوات به ظرفیت تولید برق کشور اضافه شود و تا پایان سال 1400 ظرفیت تولید برق کشور به 101 هزار مگاوات برسد ظرفیت اسمی تولید برق کشور در حال حاضر حدود 85 هزار مگاوات است که در اوج مصرف در ایام پیک میزان تولید از این ظرفیت به حدود 60 هزار مگاوات می‌رسد.
این روزنامه همچنین با اشاره به تأثیر منفی برجام می‌نویسد: کم‌کاری در افزایش ظرفیت برق هسته‌ای کشور بی‌تأثیر از برجام نبوده و در حالی که وزارت نیرو در مذاکرات روزانه خود در سال‌های پایانی دولت یازدهم و شروع دولت دوازدهم به دنبال جذب سرمایه‌گذار خارجی در زمینه برق حرارتی بوده، برق هسته‌ای به فراموشی سپرده شد. از مهم‌ترین ظرفیت‌های استفاده صلح‌آمیز از انرژی اتمی، ساخت رآکتورهای هسته‌ای جهت تولید برق است.
در حالی که ظرفیت عملی تولید برق در تمام انواع نیروگاه‌ها از جمله نیروگاه‌های حرارتی، برقابی، تجدیدپذیر و... هر کدام به دلیلی کمتر از ظرفیت اسمی است، تنها در نیروگاه هسته‌ای ظرفیت عملی تولید برق برابر با ظرفیت اسمی است و به عبارتی، برق هسته‌ای یک برق پایدار برای تأمین نیاز شبکه برق است.