بوق مفلوکی به نام سازمان ملل (نگاه)
امین‌الاسلام تهرانی
1. سازمان ملل پس از پایان جنگ جهانی دوم و از سوی کشورهای پیروز با هدف جلوگیری از جنگ در جهان کلید خورد و جایگزین جامعه ملل شد. در ۲۵ آوریل ۱۹۴۵، ۵۰ کشور در شهر سانفرانسیسکوی آمریکا تهیه پیش‌نویس منشور سازمان ملل را آغاز کردند که در ۲۵ ژوئن همان سال به تصویب اعضا رسید. از ۲۴ اکتبر ۱۹۴۵، سازمان ملل با عضویت ۵۱ کشور شروع به‌کار کرد. می‌گویند، سازمان ملل متحد بزرگ‌ترین، معروف‌ترین و قدرتمندترین سازمان بین‌دولتی در جهان است. می‌گویند این سازمان یک سازمان بین‌دولتی برای حفظ امنیت و صلح جهانی، گسترش روابط دوستانه بین کشورها و رسیدن به همکاری و هماهنگی در عملکرد ملت‌ها است.
2. در تجاوز و حملات یک هفته اخیر رژیمِ آپارتایدِ صهیونیستی به ملت فلسطین در نوار غزه، کرانه باختری و قدس ۲۱۸ تن شهید و بیش از ۵۶۰۴ نفر مجروح شده‌اند که در میان آنها ۵۸ کودک و ۳۴ زن حضور دارند. کشتن پزشکان بدون مرز و موشک‌باران مراکز خبری بین‌المللی هم گوشه‌ای دیگر از جنایات اخیر صهیونیست‌ها است. این جنگ پس از آغاز درگیری‌هایی در منطقه «حرم شریف قدس» و محله «شیخ جراح» کلید خورد و پس از آن صورت گرفت که رژیم صهیونیستی اقداماتی را برای اخراج خانواده‌های فلسطینی از خانه‌هایشان به اجرا در آورد.
3. «آنتونیو گوترش»، دبیر کل سازمان ملل، در نشست مجازی روز یکشنبه شورای امنیت سازمان ملل با محوریت درگیری‌های کنونی در نوار غزه میان رژیمِ آپارتایدِ صهیونیستی و فلسطینی‌ها واکنش نشان داده و تشدید آن را برابر با شدیدترین بحران نظامی و انسانی دانسته است. او با بیان آنکه شمار تلفات درگیری‌ها در سرزمین‌های اشغالی باعث شوکه شدن او شده است، افزود: «تنها راه برای برقراری امنیت و صلح بازگشت به رایزنی‌ها با هدف تعیین دو دولت، زندگی مسالمت‌آمیز، امنیت و همچنین تعیین قدس به‌عنوان یک پایتخت برای هر دو طرف است.»
تنها واکنش رئیسِ «معروف‌ترین و قدرتمندترین سازمان بین دولتی» به جنایات رژیم اسرائیل گفتن جملاتی مبهم و گنگ است که در آن مشخص نیست جنایتکار کیست؟ مورد جنایت قرار گرفته کیست؟ راه‌حلِ عملی برای توقف جنایات چیست؟ و... واکنش سازمان ملل در واقع تنها یک بیانیه بی‌مایه و غیرعملی است که حتی در محکومیتِ زبانیِ جنایت صراحت هم ندارد. در واقع حدود 76 سال پس از بنیادگذاری سازمان ملل، این سازمان عریض و طویل تبدیل به تریبونی بی‌خاصیت شده است، در واقع از جایگاه تریبون هم هبوط کرده و تبدیل به بوق مفلوکی شده است، آن هم در دست کسانی که حتی حال دمیدن در آن را ندارند.
ستون‌نویس واشنگتن‌پست چند روز پیش نوشته بود که ۷۰ سال از حیات سازمان ملل متحد می‌گذرد و این سازمان در این دوره هفت‌دهه‌ای، بالاترین مقام اجرایی خود یعنی مقام «دبیر کل» را به روش انتخابی برگزیده است. اما روند انتخاب دبیر کل سازمان ملل همیشه غیرشفاف بوده است و از این لحاظ با روند انتخاب «پاپ» که به وسیله انجمن محرمانه کاردینال‌های کلیسای کاتولیک صورت می‌گیرد قابل مقایسه است.
از این رو، افزون بر ضعف ساختاری سازمان ملل که این سازمان را در برخورد قاطع با جنایات ناتوان می‌کند، این سازمان با این روند انتخاباتی‌اش راه را برای زدوبندهای پشت‌پرده باز می‌کند تا کسی که خود بر رأس این سازمان پرمشکل قرار می‌گیرد سر در آخوری داشته باشد که شاید سودش در بی‌عملی این سازمان باشد.